Omdat ik dat wil

Ik woon in een huis waar ik nooit graag heb gewoond. Dat is de schuld van mijn huisbaas – niet rechtstreeks, maar omdat ik toen ik er pas introk een pak problemen heb moeten oplossen die hij over het hoofd had gezien. De agita die mij dat toen heeft bezorgd, is in de gordijnen gekropen en in de kieren van het parket en zelfs in de zeventiende-eeuwse houten katrol die mijn woonkamer siert en die er aanvankelijk voor had gezorgd dat ik op dit appartement verliefd werd.

Maar zelfs al heb ik vorige week de huur opgezegd, die deprimerende ruimte blijft voorlopig nog mijn huis en zoveel mogelijkheden om te ontsnappen zijn er niet. Of ik moest de auto nemen, natuurlijk, en voor één avond koers zetten naar een troosteloos en uitgeregend bouwterrein aan de Gentse Oude Dokken.

(meer…)

Achttien

Als ze hadden geweten dat de televisie er zou zijn, zouden ze wel iets anders hebben aangetrokken, de vers afgestudeerde achttienjarigen die al op de ochtend van de eerste inschrijvingsdag stonden aan te schuiven aan de Leuvense Universiteitshallen. Zomer of niet, een korte broek en polohemdje stralen altijd minder ambitie uit dan je graag zou willen.

(meer lezen op deredactie.be)

Submarine

Er is maar één film die ik graag zie, maar gelukkig is die ondertussen al duizend keer opnieuw gemaakt. Er moet een jongen in zitten en een meisje, die leren elkaar kennen en op het einde komt alles goed, of net helemaal niet. Bovendien moet er een scherp randje aan zitten, zodat ik na het kijken niet onmiddellijk een voet verlies aan diabetes. Het beste voorbeeld hiervan, uit mijn Top 3 Aller Tijden, is  The Apartment.

(meer…)

Swinging, swaying, and records playing

Om half zes begon ik naar huis te wandelen,  doodmoe en nuchter en zonder dat ik zelfs op een of ander feest was geweest. Het regende zo hard dat het water dat van de kasseien opspatte van overal leek te komen.  Mijn voeten maakten een zompig geluid bij elke stap.

Met mijn hoofd naar beneden hield ik me zo onzichtbaar mogelijk. Twee tienermeisjes onder een paraplu riepen de naam van een derde, dat boos enkele meters voor hen uitliep. Regelmatig werd ik verrast door mensen die mij van achteren voorbijsnelden, op zoek naar een portiek of een afdak om onder te schuilen.

Weg uit de uitgaansbuurt kwam ik steeds minder volk tegen. Bij het inslaan van de laatste straat merkte ik in het midden van het voetpad een jongen op. Hij wiebelde onstabiel op zijn benen en stond licht voorovergebogen. Zijn gulp was open, in zijn rechterhand hield hij zijn blote pik.

Toen ik dichterbij kwam, keek de jongen bruusk op. Hij had een glazige blik in zijn ogen. Een seconde lang dachten we allebei na over wat onze best mogelijke reactie zou zijn. Ik liep gewoon door. Twee huizen verderop lagen een leren jas en een sleutelbos op de grond. Ze vormden een dam in het riviertje dat het regenwater had gemaakt.

Nog honderd meter en ik zou thuis zijn. Ik had het koud en mijn schoenen waren niet meer waterdicht.

Well, maybe next year

“Ik vind die outfits wel allemaal nogal…” De vrouw zocht naar het meest diplomatische woord. “…sexy.” Ze trok haar man aan zijn arm naar zich toe. “Kijk hier eens.” De man keek.

Op de foto was een meisje te zien dat niet meer droeg dan een muts, een broekje en een cape. Ze zat op de rug van een groot circusdier. Welk dier herinner ik me niet meer precies, want van onder de cape kwam een ontblote borst tevoorschijn. “Als ge uw mode zo moet dragen…”, ging de vrouw verder.  “Ja, lieveke, dat hoort zo, he”, antwoordde haar man. De vrouw haalde haar schouders op en liep verder. De man bleef naar de foto kijken.

(meer…)

All the women in the Factory

De werkplaats verschuift was onwennig, vermoeiend, dodelijk voor mijn zelfvertrouwen en ronduit fantastisch. Ik heb er mensen ontmoet die ik al veel te lang niet meer had gezien en mensen die ik nog nooit had gezien. Ik heb er veel te weinig gewerkt naar mijn zin, maar ik heb me rot geamuseerd.

Omdat mijn werk – een brief en een eulogie voor Amy Winehouse – moeilijk te presenteren viel op de livestream, heb ik op enkele post-its ook een knullig verslag van de dag bij elkaar getekend. Hier staan zij nog eens op een rij:

         
         

Young, gifted and black

Ooit heb ik gezworen dat ik nooit voet zou zetten op de Gentse Feesten. Ooit heb ik aan mezelf beloofd dat ik steeds ver weg zou blijven van het incestueuze wereldje van de artistieke collectieven.

Twee keer raden wat ik zondag toch ga doen.

Op uitnodiging van het sympathieke  De werkplaats verschuift zal ik vanaf elf uur in de ochtend op locatie werken in het Gentse café Le Jardin Bohémien. Ik zal er korte observaties schrijven over alles wat ik zie, in het gezelschap van lieve mensen met meer talent dan ik. Dat alles zal live te volgen zijn op het internet. Zelf langskomen kan u ook, maar dan zou ik daarmee wachten tot na 18 uur, wanneer ik weer ingepakt heb en plaats maak voor een reeks performances, onder meer van de prachtige Lotte Dodion. Een verslag volgt – uiteraard – achteraf op deze plek.