Ik ben San F. Yezerskiy. Ik ben vijfentwintig. Ik zie er niet uit maar ik doe mijn best, ik eet meestal gezond, ik ben altijd beleefd. Ik woon in suburbian nightmare Kessel-Lo en van daaruit pendel ik drie of vier keer per week naar Brussel. Hoe dat zo gekomen is, weet ik niet precies.
Ik ben in staat tot grootse dingen, maar ik denk niet na voor ik iets doe. Meestal ben ik liever lui dan moe: ik zou de man zijn die Amy Winehouse redt, maar dat lijkt me nu zoveel werk. Ik ben bang dat ik doodga voor ik iets van betekenis heb gemaakt, ik ben bang dat dat morgen al zal zijn.
Ik ben er niet echt bij wanneer je met me praat. Ik luister half naar wat je zegt, ik vertel zelf liever niets. Ik schrijf alles op, en ik drink om te vergeten. Ik lees alles terug, en ik drink om te vergeten. Ik schrap, ik gooi alles weg.
Ik ben het voorlaatste glas. Ik ben de traagste van de klas. Ik ben de tekeningen op je benen die het gras heeft gemaakt, die keer toen we zo lang buiten zaten. Ik ben foto’s van vroeger, ik kom nooit meer terug. Ik klink als die plaat van toen, ik ben die film die je nog met je ouders zag.
Ik ben de lieveling van je moeder, zij weet: hij bedoelt het niet slecht. Ik ben niet te vertrouwen, ik ben niet te houden, ik ben niet zo, ik ben niet echt.
Ik beloof dat ik ooit heel veel van ú zal houden. Ik neem dat nu al terug. Ik ben San F. Yezerskiy: kies mij, kies mij, kies mij.