Een tijdje geleden waaide er weer een gratis tijdschrift binnen. Dat gebeurt hier wel vaker. Meestal zijn dat mannenbladen, dan halen we de lingeriekalender eruit en die hangen we tegen de muur, onder de foto van het kindeke Jezus. Het tijdschrift van deze week deed zich ook voor als een mannenblad, maar stond stiekem vol met slechte artikels en tips om onze vrouwen te behagen. Goed geprobeerd, maar niet met ons, Feelingwijven!
In dat boekje met verdoken propaganda stond ook een interview met Jeremy Hackett, de Londense keizer van het maatpak. Het kostuum, aldus Hackett, is tegenwoordig weer razend populair bij jonge mannen. Dat komt omdat zij “zijn opgegroeid met vaders in jeans. (…) Ze willen hun ouders niet imiteren, dus grijpen ze terug naar de look van hun grootouders”.
Misschien is het wel daarom dat ik al een tijdje niet meer buitenkom zonder das. Misschien is het een fase. Misschien ben ik mezelf aan het heruitvinden om uit mijn quarter-life crisis te geraken. In ieder geval heb ik altijd gezegd dat ik met mijn eerste loon een overdreven duur maatpak zou kopen, en afgelopen weekend heb ik die belofte met een beetje vertraging waargemaakt. Zaterdag mag ik het afhalen. I don’t think you can handle this.
Dit is mijn honderdste post, laat het controlecentrum weten. Ik vind dat veel, voor een uit de hand gelopen grapje ten koste van mijn huisgenoot. Wat mij nog veel meer verbaast, is de omgekeerde Fortisbeweging die de bezoekcijfers hebben genomen tijdens deze periode. Op een handjevol usual suspects na heb ik geen flauw idee wie al die mensen zijn, laat staan wat ze in godsnaam aan deze stukjes vinden, maar ik kan niet zeggen dat het mij koud laat. Bedankt dus, wie jullie ook mogen zijn.
