Eigenwijze besprekingen van concerten in Het Depot vallen normaal gezien onder de bevoegdheid van Onderhond, maar omdat meneer vrijdag betere dingen te doen had, neem ik het wel even van hem over. In de aftermath van wat in deze contreien zo mooi Vallentijn wordt genoemd, kwam Tim Vanhamel – Limburger, gitaargod, maar vooral kleine meisjesmagneet – zijn nieuwe cd Welcome to the blue house voorstellen.
Net als meisjes denken ook popsterren dat we meer van hen gaan houden als ze ons wat laten wachten. Om dat wachten wat draaglijk te maken, had Timmle Van Himmle zijn oude vriend Aldo Struyf meegebracht, die met Creature With The Atom Brain de boel op gang mocht trekken. Yours truly had daar geen enkel probleem mee, en was zelfs behoorlijk onder de indruk van het laatste kwartiertje. Jammer genoeg hadden Aldo & Friends een lichtshow meegebracht die een korte benefiet op het epilepsiecentrum al gauw in een foam party zou veranderen. Ach, muziek is een medium dat je ook met de ogen dicht wel kan appreciëren.
Eerste hoofdact Dear Leader, zeg maar Sheila Divine 2.0, had gelukkig minder geflikker en een mandje vol indrukwekkende songs die me bijna lieten vergeten dat het niet híºn picknick was waarvoor ik me had ingeschreven. Bíjna, want de eerste drie nummers van Vanhamel sur l’herbe – als ik me eenmaal in een metafoor vastbijt, laat ik niet meer los – waren zowat het sterkste dat ik in deze zaal al heb mogen aanhoren. De voormalige Superstar ziet er niet alleen uit als Lou Reed in de jaren zeventig, maar speelt ook met dezelfde attitude. Jammer genoeg stond het volume nog op de Millionairestand, zodat de songs in de tweede helft van de set wat verloren gingen in de geluidsmuur. “Dit is ons eerste optreden en we doen hard ons best, maar we gaan nog groeien”, zei Vanhamel nog. Daar twijfel ik niet aan, en ik kan nauwelijks wachten om dat zelf nog eens te gaan controleren.
Het meest valt er in Het Depot echter te beleven na de optredens, wanneer het gros van het publiek al op de nachtbus zit en de dronken televisiekoks over de dansvloer zwalpen. Maar daar moet Geert de volgende keer maar iets over schrijven.
