Ha! Een woordspeling! I’m nothing if not a hypocrite or a raccoon. En, voor het eerst in jaren, ook een festivalganger. Zo goed als in mijn puberteit wordt Pukkelpop natuurlijk nooit meer: het nieuwe millenium heeft haar beloften van hoop niet kunnen waarmaken, ik ben niet langer onweerstaanbaar voor Hasseltse meisjes en mijn afgeleefde lichaam kraakt al wanneer ik nog maar dénk aan één nacht op een festivalcamping. Neen, even een halve dag op en af, zo bezoeken grote mensen Pukkelpop.
Die halve dag begint al goed. Ik draai ocharme vier jaar mijn rug en Chokri heeft de hele plattegrond al hertekend. Niet alleen zullen we nooit meer over de beek springen op weg naar de skatestage, de rock ‘n’ roll ligt nu ook definitief begraven in het lapje grond onder de gloednieuwe Cavabar. Cava, inderdaad. Wat wordt het volgend jaar? Parket over de hele wei en allemaal onze mooiste kleertjes aan? Eigenlijk nog niet zo’n slecht idee. Morgen Chokri mailen. Zal ik het nu maar over de muziek hebben?
The Pigeon Detectives worden aangekondigd met een flinke dosis Yorkshire pride, maar alleen op het busje meegereisde fans maakt dat een beetje indruk. De detectives zien eruit als The Kooks maar klinken gelukkig minder shite. Ik hoor The Cribs, af en toe zelfs Suede, maar meestal gewoon één van de vele Britse indiegroepjes met vrolijke meezingdeuntjes. Memorabel: het streepje Baba O’Reily bij het opkomen, maar niet veel meer dan dat.
Dan wacht ik liever op The Cribs zelf. Mijn eerste optreden van de Jarmans brengt precies wat ik ervan had verwacht: een standaardset, rechttoe rechtaan, voor de hand liggende nummers, rommelig maar vooral loeihard. Ik ben een tevreden man. Memorabel: afsluiter Be safe, met videobijdrage van Sonic Youths Lee Ranaldo. Op plaat al een fantastisch nummer, live goed voor een serieuze krop in de keel.
Geen tijd om te bekomen, Danko Jones wacht niet. Bij onze drie vorige ontmoetingen denderde de Canadees als een sneltrein over mij heen en liet hij mij elke keer met open mond achter. Vandaag mis ik de klassiekers van toen en wil Danko liever praten dan gitaar spelen. Een gemiste kans. Memorabel: Danko Jones op Werchter 2003 en Pukkelpop 2004. Vandaag eigenlijk alleen Lovercall, en de wedstrijd om de langste tong tussen Danko en het Italiaanse prinsesje uit mijn entourage. Zij wint.
Laatste naam op het programma is Henry Rollins Spoken Word, maar de slapeloze nachten van eerder deze week eisen hun tol. Ook al imponeert Rollins als vanouds, na een tijdje dringen zijn woorden niet meer tot mij door. Dan maar trein op en bed in voor een uur of twaalf.
Verder heb ik nog flarden opgevangen van Amy MacDonald (wanneer doet zij eens een spoken word?) en Joan As Police Woman (wat flauwer dan gedacht, maar mooi dat I defy ook zonder Antony overeind blijft). Als de onderhandelingen met Chokri volgens plan verlopen, worden zij volgend jaar de eerste twee namen in mijn balboekje. We laven ons aan de Cava en we walsen tot de winter komt.