Vannacht ben ik niet gaan slapen. Ik heb (alweer per ongeluk) de Happysad-reeks van Jeroen herontdekt, en ben sindsdien niet meer gestopt met lezen.
Deze cartoons zijn vaak melig, maar vooral pijnlijk herkenbaar (vroeger) en vooral ontroerend mooi (nog steeds). En dan zeggen dat dat alles voortkomt uit een paar potloodlijntjes, een weinig complex verhaaltje en een paar flessen Jameson (een beetje zoals deze blog).
Klasse.