Er is maar één film die ik graag zie, maar gelukkig is die ondertussen al duizend keer opnieuw gemaakt. Er moet een jongen in zitten en een meisje, die leren elkaar kennen en op het einde komt alles goed, of net helemaal niet. Bovendien moet er een scherp randje aan zitten, zodat ik na het kijken niet onmiddellijk een voet verlies aan diabetes. Het beste voorbeeld hiervan, uit mijn Top 3 Aller Tijden, is The Apartment.
De afgelopen jaren heb ik niet meteen een film gevonden die aan al deze eisen voldeed. 500 Days of Summer liet mij volledig koud – ik had er op voorhand waarschijnlijk te veel van verwacht, omdat iedereen die ik kende er zo lyrisch over was. Bij Juno heb ik me wel de ogen uit de kop gejankt, maar alleen de tweede keer dat ik hem zag, en dat lag toch vooral aan mijn eigen emotionele toestand op dat moment.
Toen ik enkele maanden geleden de trailer zag passeren van nóg maar eens een indie-boy-meets-girl-verhaaltje-met-een-twist, was ik dan ook nogal sceptisch. De voice-over en muziek gaven de indruk dat Submarine een soort van mannelijke Amélie Poulain moest worden – een pseudopoëtische saga over een verwarde jongen die andere mensen helpt, maar daarbij toch vooral op zoek is naar zichzelf.
Alleen, de regisseur heette Richard Ayoade. Die naam zou toch voldoende garantie moeten bieden tegen meligheid en puberaal gezwam? En zo bleek: Submarine is een alternatief en quirky liefdesverhaal, maar ondanks alle gekheid toch het meest realistische en herkenbare liefdesverhaal dat ik ooit op het scherm heb gezien. Geen slechte prestatie voor een film die gaat over brandstichting, overspel, spirituele goeroes en onderwaterbiologie.
Het merendeel van de muziek werd op bestelling geschreven door Alex Turner, waardoor de film vol zit met prachtige maar bevreemdende nummers waarvan je je afvraagt of ze nu uit de jaren zestig, zeventig of tachtig komen. De soundtrack is zo meeslepend dat ik tijdens de aftiteling de kamer ben rondgesprongen, op muziek die daarvoor niet is bedoeld. Submarine is de boy-meets-girl film waarop ik drie jaar heb gewacht.
