Het voelt echt als winter nu, niet door de sneeuw, maar door het kraampje van Amnesty International dat ik trede voor trede zie verschijnen wanneer ik de trappen van Brussel Centraal oploop. Het is december, de maand waarin wij iets meer met elkaar inzitten dan gewoonlijk, en een oude mevrouw verkoopt de kaarsen met prikkeldraadtekening die ik nog ken van vroeger.
De grens vervaagt steeds meer tussen wat ik op deredactie schrijf en wat ik hier zou vertellen. Dat is nu ook niet bedoeling. Ik kom terug, gauw.