De beste herinneringen aan mijn vroege puberteit zijn die met hem. Ik had niemand anders met wie ik een zaterdagavond kon doorbrengen en nog geen besef van de emoties die er bestonden buiten de sport.
Er was een halve finale in de beker van België. Germinal Ekeren tegen Anderlecht, vier-nul. Jan Wauters tekende de wedstrijd uit zoals alleen hij dat kon: woorden maakten camera’s overbodig. De cassette van die uitzending hou ik nu al vijftien jaar bij.
Vanmorgen hoorde ik een collega van een vermoorde vrederechter vertellen dat hij haar altijd had gekend als een “zeer degelijk” magistraat. Als je van iemand die pas is overleden niet méér kan zeggen dan dat hij “zeer degelijk” was, dan kan je maar beter je mond houden. Jan Wauters was briljant in wat hij deed.