Minister Schauvliege houdt niet van open eindes, laat zij deze week via Humo weten. Op de dag waarop dat interview verscheen, heb ik mijn twaalfde toneelstuk van het jaar gezien. In principe zit mijn challenge er nu op, maar ik zal de resterende vier maanden gebruiken om er nog een mooie epiloog aan te breien. Speciaal voor u, minister: op het einde zullen alle verhaallijnen afgerond zijn en loopt het voor iedereen goed af.
Al zag het daar even niet naar uit. Onderweg naar een avond Gunter Lamoot met de professor reed ik mijn auto bijna vast in het stormweer – en toen moest het ergste nog komen. Ik vind Gunter Lamoot sympathiek omdat niemand anders dat schijnt te doen en zou dus graag kunnen vertellen dat Softie een fantastische voorstelling is. Helaas: het stuk éindigt fantastisch, met pijnlijk gênante cassettebandjes en opstellen uit ’s mans kindertijd, maar aan wat daaraan voorafging verschiet ik liever mijn woorden niet.
Neen, dan Het leven en de werken van Leopold II. Geert Simonis troonde mij mee naar het beste stuk dat hij ooit had gezien, einde citaat, en achteraf begreep ik waarom. KVS zorgde voor een tienkoppige topcast en wijlen Hugo Claus legde hen zo goed als perfecte woorden in de mond.
“Ik zal u altijd graag zien. Kom eens hier, dat is een bevel.”
Dit is een geschiedenisles verpakt als burleske, met alle flauwiteiten die daarbij horen. Met valse baarden, scheefgezakte brillen, een kruisbeeld als telefoon naar God. Met aandoenlijke karikaturen van de Belgische elite, met racistische grappen die de hele zaal platkrijgen en mij ongemakkelijk heen-en-weer doen schuifelen. Maar ook met het besef van: dit is allemaal fake. Dit is Stanley Kubrick die een aflevering van ‘Allo ‘Allo regisseert. Het zijn de details, de rokende rechterhanden, die de ware klasse verraden.
Hoe verder naar het einde, hoe dieper de krassen die de geschiedenis achterlaat in het glimmende laagje komedie. De koning heeft zwakke longen en houdt van statistieken. Hij heeft problemen met zijn kolonie, zijn regering en zijn huishouden. Hij verlangt naar een zoon en ’s nachts, ’s nachts zijn er de zorgen en de nachtmerries. Is dat de gesel Gods?
Internationale diplomatie wordt met het lichaam beoefend. De Verenigde Staten knuffelen Leopold dood en laten hem achter als het hoopje ellende dat vijftig jaar later nog steeds niet opgeruimd zal zijn. Als wij een land waren dat ook maar één fuck gaf om haar verleden, dan zat Het leven en de werken van Leopold II in de eindtermen van het middelbaar onderwijs.
Dit is niet het beste stuk dat ik ooit heb gezien, maar het haalt gemakkelijk de top vijf. Een mooier compliment kan ik niet bedenken. Na het applaus ontdekte ik dat mijn favoriete sjaal gestolen was. Hoe ik die terugkreeg, of tenminste een andere sjaal die er sterk op lijkt, vertel ik binnenkort. Het is een goed verhaal.
