Mislukken heeft iets geruststellends. Het moment waarop je merkt dat een plan nergens toe leidt en er dan maar voorzichtig een hoofdkussen op drukt. Hoe alle stress wegvalt en er tijd vrijkomt om aan iets nieuws te beginnen.
Vrijdagavond heb ik Ruth Joos een fragment horen voorlezen uit de nieuwe Peter Verhelst. Geen wonder dat ik sindsdien alleen nog kan schrappen.
En vakantie nemen. Morgen doe ik helemaal niets. Mijn vakantiegeld voor Londen is per ongeluk opgegaan aan nieuwe schoenen, maar een dagje Gent met die gekke Kaat kan er nog wel vanaf. Wat daar gebeurt, bewaar ik voor mijn offline dagboek – waarin ik trouwens nog twee weken retroactief moet invullen. Nog zo’n plan dat zich tegen mij heeft gekeerd.
