Elke professionele artiest heeft recht op een kleine faux pas op z’n tijd, leert de affaire Polanski ons. Sinds vorige week sta ik geregistreerd als scheppend kunstenaar San F. Yezerskiy. Laat de wijn en de danseressen aanrukken!
I.
De mevrouw van het Ondernemingsloket is lief en heeft afgekloven nagels. “Mensen die op hun nagels bijten, vertrouw ik altijd het meest”, schrijf ik op wanneer ze even niet kijkt.
II.
Ik drink een koffie met Geert, die net Selah Sue heeft geïnterviewd. Selah Sue vertrekt zonder haar spuitwater op te drinken, dus doe ik dat in haar plaats.
III.
Op straat houdt een meisje in volledig hipsteruniform mij tegen om te weg te vragen. Jammer dat ze naar Den Boule wil, anders had ik haar voorgesteld om samen de meest irritante baby ooit te maken.
IV.
Ik sta in de file achter een vrachtwagen waarop in grote letters ‘Tavares’ staat. Zolang ik aanschuif, zing ik Heaven must be missing an angel. Dat moet heel luid, want Joris Vergeyle probeert erdoorheen te praten op de radio.
Wat Geert mij vroeg: of ik nu ook mijn living openzet met Open Bedrijvendag. Helaas. Alles wat ik doe gebeurt in de slaapkamer, in een lege treincoupé of in het café waar ik nooit iemand zal uitnodigen. De barman kent er mijn naam en hij helpt mij wanneer ik niet op de juiste woorden kan komen.
Om van die zondag toch een beetje een feest te maken, heb ik een ander idee: versjes en tekeningen op bestelling! Laat je naam en eventueel een e-mailadres hier achter, en met een beetje geluk kan jij op vier oktober zeggen: “goh, bedankt, maar het is toch niet helemaal wat ik had verwacht.”