Na 2800 kilometer, achtenzeventig dagen en eenentwintig blogposts staat Herman vandaag in sodding Compostela. Omdat hij de blues had, omdat zijn leven er niet helemaal uitzag zoals de foto op de doos. Ik weet niet of hij onderweg een antwoord heeft gevonden, laat staan een goede vraag, maar hij is tenminste eens buiten geweest.
En ik ben stikjaloers. Niet op al dat wandelen, ik ben ook niet achterlijk, maar omdat hij het lef heeft gehad om te zeggen: “het is genoeg geweest, nu ga ik iets anders doen en alleen dat en ik hou niet op voor ik daar klaar mee ben.”
(“Doe dat dan ook.” Ja, ik wéét het.)
Bijna drie maanden heb ik hier op mijn kamertje gezeten. Ik heb zijn verhalen gelezen en ik keek vooral uit naar alle mooie dingen die zijn mama zo trots maar bezorgd zou antwoorden. Zonder gêne voor de buitenwereld, als een moeder die aan de schoolpoort nog even roept dat ze haar kind graag ziet.
En ik ben die jongen uit het eerste die hem ziet binnenkomen en dan aan heel zijn klas gaat vertellen: “zie je die jongen daar? Weet je wat dié heeft gedaan?”