Hoe banaal het nieuw samengesteld gezin ook geworden is, het blijft een vreemd gevoel om je eigen vader te zien trouwen. Zeker als je een visum moet aanvragen om op dat huwelijk aanwezig te kunnen zijn. Toch wil ik voor één keer proberen om een Mooi Moment niet te overschaduwen met zelfrelativering en goedkoop cynisme. Blijven over: weekendoverpeinzingen uit de grootstad.
I.
Iedereen merkt dat wij buitenlanders zijn, want wij lachen in het openbaar. Wij hebben dan ook decennialang het zoete lachgas mogen inademen dat de parlementaire democratie heet. Voor de sport blijven we naar norse Moskovieten lonken tot er hier en daar een mondhoek half omhoog krult. De enige man die ons dit weekend uitbundig toelacht, is verkleed als Stalin en verkoopt foto’s met zichzelf aan toeristen. Extreem verontrustend.
II.
Vader verontschuldigt zich voor de troosteloze aanblik van zijn nieuwe stad, ook al lopen we op dat moment door een straat die evengoed ten noorden van Hyde Park had kunnen liggen.
III.
Café Pushkin is genoemd naar de dichter die mij onlangs bijna de overwinning kostte in een spelletje Trivial Pursuit, en een artificiële kopie van het restaurant waar Stephen Fry en Jude Law een tafeltje in het zicht vroegen in Wilde. Recensies op het internet noemen Café Pushkin zwaar overschat, maar ik vind het interieur erg mooi en heb nooit beter gegeten.
IV.
Lenin ligt nog steeds in zijn conservenblik te wachten op betere tijden. Dat kan nog even duren: ik denk niet dat de nieuwe rijke bovenlaag snel geneigd is om haar pas ontdekte luxe weer op te geven. En gelijk heeft ze. Zou de overgrote meerderheid slechter af zijn dan vroeger? Eigenlijk had ik deze reis moeten maken met mijn marxistische lerares zedenleer, de vrouw die mij ook Jaap Kruithof leerde kennen. Dat zou vast interessante discussies opgeleverd hebben. En enkele gênante momenten, ’s nachts in de hotelkamer.
V.
Aleksejs zwarte BMW Z4 schiet door het hectische verkeer en ik heb de tijd van mijn leven. Een schril contrast met de officieuze Lada taxi waarin ik een paar uur later zit: de dode ogen van de chauffeur in de achteruitkijkspiegel doen mij al veel minder aan Top Gear denken. De volgende ochtend merk ik dat een mix van huisgestookte likeur en vodka í volonté een wandeling in het park is vergeleken met een avondje Libertad met Geert.
