Twee keer Hasselt op evenveel dagen, zeg nu nog eens dat De Smaak van De Keyser zijn doel heeft gemist. Mijn terugkeer werd gevierd met een etentje in Villa Kakelbont. Na sluitingstijd dan nog. Bent u nog niet in de Villa gaan eten? Dan wordt het dringend tijd. Vertel maar dat Yezerskiy u gestuurd heeft. Zij zullen niet weten over wie u het hebt, maar zij zullen vriendelijk blijven glimlachen en u een puike chili sin carne voorschotelen. Maar genoeg reclame, op naar de Muziekodroom.
Daar is lekker wijf Jasper Erkens al aan het voorprogramma begonnen. Ik ken de Rock-Rallyfinalist wel bij naam, maar heb nog nooit een noot van hem gehoord. Het openingsnummer is een aangename eerste kennismaking: Jasper rammelt met gemak een complexe akkoordenreeks met begeleidende basnoten uit zijn gitaar en krast daar krachtig overheen. Even denk ik aan Tom McRae, maar die vergelijking loopt stuk op de té puberale teksten, gezongen in dat vieze soort Engels dat Vlaamser ruikt dan de oksels van Jan Peumans. Toch wil ik met deze Jasper wel eens een pint drinken, of een chirospelletje spelen.
Maar ik zit hier natuurlijk voor Spinvis, en diens splinternieuwe solovoorstelling KamerMuziek. Het woord ‘solo’ en een zaal vol stoeltjes roepen het doembeeld op van een verplichte parade van akoestische hits, maar dat is buiten Erik de Jong gerekend. Voor mijn ogen worden verfrommeld papier, trompetten, trommels en een flink dozijn andere instrumenten door de sampler gejaagd. Zelfs de meest populaire singles worden uitgekleed tot alleen het hoogstnoodzakelijke overblijft, en van daaruit opnieuw opgebouwd tot er een nauwelijks herkenbaar, maar bloedmooi nieuw nummertje ontstaat. Dit is geen optreden, dit is een blik in het laboratorium van Prof. dr. Spinvis.
Omdat het verstand niet kan bevatten dat één man instaat voor zoveel verschillende geluidjes, staan er ook drie plasmaschermen op het podium. Deze worden afwisselend ingezet als sampler voor nóg een handvol extra muzikanten en als projector voor een paar prachtige ondersteunende videootjes. Kijk naar Simon Vinkenoog! Kijk naar de animatie bij Voor ik vergeet! Moet je daar nu echt zo lyrisch over doen, Yezerskiy? Jazeker moet ik dat. Luister maar eens naar Staat van narcose, waarin alle truukjes die eerder al aan bod kwamen in één verbluffende powertrip worden samengebracht.
Het was lang geleden dat ik nog eens in een slaapzak had geslapen. Met een beetje geluk mag ik over twee weken opnieuw naar deze KamerMuziek. Ik denk dat ik heb ontdekt hoe het leven in elkaar zit: zolang je zorgt dat je sokken bij je trui passen, komen de mooie dagen vanzelf aangewaaid.