Volwassen worden is meer dan naar de autokeuring gaan en geld terugkrijgen van de belastingen. Volwassen worden is ook visite ontvangen, ’s avonds na het werk. Zoals alles hebben wij ook dat stap voor stap geleerd. Onze eerste visite, ondertussen meer dan een jaar geleden, was niet bijzonder veeleisend. Zij wou niets drinken behalve een glaasje water en entertainde óns, in plaats van andersom, door bulderend te lachen met de fratsen van de Ashton Brothers. De VARA zond die avond Ballyhoo! uit.
Nu moet ik toegeven dat die Ashton Brothers mij op tv nooit echt hebben kunnen bekoren. Hun atypische cabaret ziet er wel leuk uit, maar na een kwartier herinner ik mij dat ik meer van verbale humor hou en zap ik weg. Misschien zou ik van mening veranderen als ik het viertal eens live bezig zag, bedacht de professor en hij liet de Yezerskiymobiel alvast warmdraaien. Op naar Vilvoorde, cabarethoofdstad van Vlaams-Brabant!
Voorstelling drie van de Ashtons heet Charlatans: a medicine show, omdat hun optredens zouden doen denken aan het variété beoefend door de handlangers van Amerikaanse kwakzalvers in de vroege jaren dertig. Muziek, goochelen, mime, acrobatie, slapstick, echt álles komt aan bod in dit anderhalf uur aan sketches. Deze nostalgie is zowel de leukste troef als het grootste probleem van de broertjes: alles wat ze doen hebben Chico en Harpo al eerder (en veel beter) gedaan, dus moeten ze er wel een heel originele twist aan geven om mij te blijven boeien. Dat lukt ook, net.
Alleen: twee dagen later is er niet zoveel blijven hangen. Dat de Ashton Brothers verrassend goede muzikanten zijn, die spelen met genres als geen ander. Dat een rolstoel op zestien verschillende manieren gebruikt kan worden. Dat de flessenact die eerder die dag bij Mezzo al te horen was, mét beeld nog eens zo indrukwekkend is. Dat ik me erg heb geamuseerd, maar niet zo goed meer weet waarmee. Als Charlatans later dit jaar op de televisie wordt uitgezonden, vragen we weer visite. Vilvoordse bejaarden bulderlachen niet.