Er zijn ergere dingen dan een avond lang het huis en een enorme televisie voor jezelf alleen te hebben. Omdat het toeval mijn vriend is, sprong die televisie spontaan naar de prachtige BBC-documentaire Hold me tight, let me go op Canvas. In authentieke direct cinema stijl – ooh, très 1960! – volgt Kim Longinotto daarin het leven op Mulberry Bush, een internaat voor onhandelbare kinderen in Oxford.
Ik heb even getwijfeld of ik niet beter kon wegzappen, maar gelukkig werd snel duidelijk dat dit niet zomaar een Vitaya-opvoedingsprogramma was, waarin een beetje drukke kleuters in engeltjes veranderen wanneer ze af en toe eens vijf minuten op de trap gezet worden. Deze koters waren écht onhandelbaar. Ze gingen van slaan en spuwen en “fat bitch” en “I’ll kick ya in the cunt”.
Nu lopen er behoorlijk wat leerkrachten en pedagogen rond in mijn kennissenkring en kijk ik allang niet meer op van een sterk verhaal meer of minder, maar ik was verdomd onder de indruk van het geduld en de zelfbeheersing waarmee de opvoeders in de film de verbale en fysieke aanvallen van de kinderen schijnbaar onbewogen over zich heen laten gaan.
De begeleiders laten de kleine fuckers uitrazen en wachten stoïcijns af tot zíj aan zet komen. Ze buigen de agressie moeiteloos om in een kans om de kinderen te laten vertellen over de gezinsproblemen waaruit hun woede voortkomt. Goed, er was sowieso niemand in de buurt, maar ik kan u zeggen dat ik héél stil werd toen er eentje de zin “my mom stabbed my dad” liet vallen, op de licht geïrriteerde toon waarop ik doorgaans over mijn weekend vertel.
En dan zien we de kinderen tussen twee tantrums door weer gewoon kind zijn, spelen en enthousiast rondstuiteren. Ze maken een sorry-kaartje voor de dikke opvoedster die ze zoëven verrot hebben gescholden, ze gaan net niet kapot van verdriet wanneer een van hun vriendjes weer naar huis mag. Er werken helden op Mulberry Bush, en deze film bezorgt hun op een fantastische manier de enige erkenning die zij ooit zullen krijgen.
Ja, euh, dat was het.