Kutplaatsen, kutstoelen, kutzaal.
Dat was mijn recensie van Geletterde mensen: Ramsey Nasr & Mauro Pawlowski. Dankjewel. Kleine buiging. Het is moeilijk om veel te vertellen wanneer ik het podium niet eens heb gezien.
Toch een kleine addendum: de voorstelling is met de grootste zorg zo spontaan en rommelig mogelijk in elkaar geknutseld. Mauro is niet de beste dichter ter wereld, maar kan wel goed nonchalant zijn, liedjes spelen en achteloos een pointe laten vallen. Ramsey Nasr is wel de beste dichter ter wereld en spreekt met zoveel charisma dat hij Barack Obama Els De Schepper laat lijken. Ik ben verliefd op Ramsey Nasr, ja. Dat betekent niet dat ik opeens geen womanizer-wommah-womanizer meer zou zijn.
Hoogtepunten? Ramsey en Mauro die – meerstemmig, uiteraard – de mooiste zinnen uit Onhandigend bloesemend zingen. Kapitein Zeiksnor en zijn woorden als water. De ontdekking dat we allemaal sincerely average zijn. Dat ik waarschijnlijk opnieuw een kaartje koop. Ik zou het allemaal graag eens zién ook.