Het begon met een vluchtig idee, een paar jaar geleden.
Ik keek naar de collages die mijn beste vriend elke week aan de lopende band uitspuwt, en voor het eerst begon er mij iets te storen. Ja, ik was jaloers op hoe productief en ongedwongen hij kan werken, maar het was ook zo verdomd vluchtig allemaal. De echt steengoeie dingen die hij maakte, werden telkens meteen begraven onder al de rest en ik kon echt niet álles redden door er eerst een linosnede en dan een t-shirt van te maken.
Wat als ik een langere tekst voor hem zou schrijven, die hij dan kon opdelen in collages die in het beste geval allemáál goed waren, en dan zou ik daar een boekje van maken en op het internet pleuren en dan zou dat resultaat tenminste iets meer tastbaar zijn en een iets langer leven krijgen?
Ik stal wat zinnen uit wat wij vroeger geschreven hadden, in dat ene jaar waarin wij exact hetzelfde hadden meegemaakt, bouwde daar een tekst rond en stuurde hem die door. Een half jaar later kreeg ik een berg collages terug en konden we allebei nog een jaar lang keihard doorwerken – hij als creatief genie, ik als producer.
Toen kwam er een nieuw probleem: in dit boekje was ondertussen al zo veel werk gekropen en we waren allebei zo blij met het resultaat, dat het zonde zou zijn om het niet op papier uit te brengen. Ik besloot een gok te wagen, haalde geld dat ik echt niet kon missen van m’n rekening en werkte een paar nachten door om alles drukklaar te krijgen. We hadden een boekje, en heel veel stress over wat er daarna zou gebeuren.
Wat er daarna gebeurde was mooier dan ik het me had durven voorstellen: er kwamen twee boekvoorstellingen waar mensen mij knuffelden en soms zelfs om mijn grapjes lachten, uit het internet stroomde alleen maar liefde en vandaag, nauwelijks twee weken na de release, zijn tenminste die drukkosten al terugverdiend zodat ik deze maand gewoon de huur kan betalen.
Dit is ongelooflijk. Ik wil jullie, stuk voor stuk, zo, zo hard bedanken hiervoor.
Deze rit is nog lang niet voorbij, maar vanaf nu kan ik rustig aan het stuur zitten, met één arm door het open raam. Ik hou van jullie.
Update 5/7: De undergroundscene is de allermooiste, maar zelf iets uitbrengen wordt verdomd hard werken als mensen niet meteen enthousiast worden van wat je hebt gemaakt en het spontaan mee beginnen te verspreiden op manieren die je zelf nooit mogelijk had geacht.
