(Origineel geschreven begin mei.)
Een verrassende, maar geweldig fijne aankondiging van Scroobius Pip herinnerde mij eraan dat het ook tien jaar geleden is dat ik met deze website begon. Tien jaren waarin ik voortdurend van huis, van werk of van gezelschap veranderde. Een website die mij nieuwe vrienden heeft opgeleverd en meer ruzies dan me lief zijn, waaraan ik een soort van carrière te danken heb die even plots opflakkerde als daarna weer is uitgedoofd.
Echt gevierd heb ik deze verjaardag niet, maar net zoals ik dat tien jaar geleden deed, liet ik me door mijn beste vriend meenemen naar een caféoptreden om daar achteraf iets over te kunnen schrijven. Nog tijdens de soundcheck werden we van onze tafel verdrongen door een groep oude mannen die vroeger duidelijk rockers waren geweest, maar nu leesbrillen meedroegen in heel smalle etuitjes, die ze moesten bovenhalen telkens wanneer ze een nieuw rondje wilden bestellen van de kaart. Het optreden was uitstekend, maar net over de helft moest ik alweer vertrekken om op tijd te zijn voor de laatste trein.
Ik liep naar het station, langs plaatsen waar ik vroeger met anderen was geweest, mensen die ik dankzij deze website heb leren kennen maar die nooit echt vrienden zijn geworden, omdat één van ons dat niet wilde of misschien allebei ooit wel, maar dan niet op hetzelfde moment. Ik liep voorbij het metrostation waar na een jaar nog steeds verse bloemen worden neergelegd en langs de Ierse pub waar het voetbal op stond, net zoals die keer dat ik als enige daarbinnen voor Chelsea supporterde en alle jongens met een truitje van PSG mij in de nek sprongen en mij ironisch begonnen te omhelzen na het verliezende doelpunt – herinner je je die avond nog?
Tijd is als nat zand en alles wat deze stad vroeger was, blijft aan mijn broekspijpen kleven tot ik nauwelijks nog een stap vooruit geraak. Door mijn hoofdtelefoon zingt Loyle Carner steeds harder en ik voer het volume nog verder op en ik herhaal tegen mezelf: alleen de muziek is anders. Alleen de muziek is anders.