Het is verleidelijk om dit rampjaar voorzichtig onder de mat te schuiven, maar ik krijg het niet over mijn hart om een traditie die al zeven jaar standhoudt nu plotseling af te breken. Mijn eindejaarslijstje 2014:
- Boek: niets sneller en met meer plezier gelezen dan Your fathers, where are they? And the prophets, do they live forever? van Dave Eggers. (Minpuntjes voor de titel, pluspunten voor de raket op de cover.) Nick Hornby heeft met Funny Girl eindelijk een nieuwe roman en dat op zich is al een dansje waard. Ouder, maar dit jaar pas ontdekt en ronduit fantastisch bevonden: Goliath van Tom Gauld.
- Cd: Ryan Adams is terug en wist mij opnieuw te raken zoals hij dat tien jaar geleden deed. Hetzelfde geldt in mindere mate voor Beck en Conor Oberst. Verder heel blij dat men mij veel te laat nog naar Sugar Man heeft doen luisteren.
- Film: Boyhood, met ruime voorsprong. Meer met het verstand dan met het hart heb ik ook enorm genoten van Iñárritu z’n Birdman.
- Theater: dit jaar heb ik eindelijk Hitler is dood gezien en soms is dat genoeg.
- Concert: met Millencolin en Blink 182 op de Lokerse feesten heb ik mij harder geamuseerd dan ik durf toegeven. Spinvis in de Vooruit heeft mij harder ontroerd dan ik had verwacht.
- Tv/radio: het WK, op zowel tv als radio. Verder natuurlijk vaste waarde Interne Keuken en Iedere Middag Moonsie.
- Werk/persoonlijk: ze zeggen soms dat je, om iets te herstellen, beter eerst al het oude tot op de grond kan afbreken. In dat geval ben ik halfweg. Maar ik heb het gevoel dat ik daarover al alles heb verteld – hier, en hier en ook hier.
Aan de andere kant leerde ik veel nieuwe mensen kennen, of oude mensen beter kennen, en kan ik alleen maar hopen dat zij zullen blijven. Het liefste wat ik heb loopt sinds kort met voorzichtige stapjes door de kamer en zegt “aai, aai” terwijl ze over mijn hoofd streelt en hoe kan je op zo’n moment iets anders denken dan dat het allemaal wel meevalt?
