Ik hou van muziek en ik hou van het begin van iets nieuws. Het kan dan ook nauwelijks moeite gekost hebben om mij mee te lokken naar de startavond van het Stuk. Ja, Adem, daar moest ik zeker eens naar luisteren, aldus de man die mij nog maar een week geleden aan fucking Nailpin blootstelde. Ik was op zijn minst een beetje op mijn hoede. Maar het Stuk is een mooie plaats, en als we iedereen met een modieus hoedje tegen de muur zetten zou het een nog veel mooiere plaats kunnen worden.
Moskitoo is een Japanse lolita die deuntjes brengt zoals Eppo ze op een mindere dag wel in Duyster zou durven draaien. Bij Duyster zijn ze dan ook heel stoutmoedig. Vreemde bliepjes storen mij allerminst, ik heb nog ergens cd’s liggen van Lali Puna en zelfs van Four Tet, maar die groepen redden zichzelf met een paar mooie zanglijnen wanneer ze in de problemen raken. Moskitoo piept en kreunt alleen maar en doet dat allemaal best schattig, maar het is zo langdradig. Ach, Japan heeft al veel goeds voortgebracht, zoals Godzilla en s*shi en een auto voor een goudvis, dus het minste dat we kunnen terugdoen is een half uurtje Moskitoo verdragen.
FilFla doet gewoon hetzelfde als zijn vriendinnetje, maar heeft meer beats meegebracht en ook een video van een boot op een grasveld. Kijk, in hun eigen land doen ze voor mijn part hun zin, maar hier bij ons gaat de boot op het water en dan de pony op de boot, capice? Ik hoor veel feedback, ik hoor veel monotone crap. Halfweg de verdrinkende set komt Moskitoo een paar zwemvleugeltjes aanreiken, zodat tenminste het laatste nummer nog wat moois brengt. Ach, Japan heeft al veel goeds voortgebracht, zoals Tokyo Story en robo-pets en een schommelstoel voor het hele gezin, dus het minste dat we kunnen terugdoen is een half uurtje FilFla verdragen.
Hierna vond ook de lokale Enola Gay het welletjes geweest, zodat het podium werd schoongeveegd en Adem met bijna een uur vertraging toch aan zijn show kon beginnen. Het eerste nummer klonk alvast veelbelovend, en toen was het tijd voor de laatste bus. Ik moet verdomd lousy karma hebben. Vanaf morgen doen we daar iets aan. Ik zal meer fruit en groenten eten, ik zal meer bewegen en minder klagen, ik zal verliefd worden en iedere dag iemand een complimentje geven. Misschien heb ik op die manier tegen volgende zomer genoeg punten gespaard om een kwartier naar pakweg Mark Ronson te mogen kijken.
Of naar Samantha Ronson en Lindsay Lohan natuurlijk, want onder mijn intellectuele uiterlijk schuilt er gewoon een klein, vies puberjongetje.