Arme San F. Yezerskiy. De afgelopen maanden heb je zoveel slechte groepjes moeten verdragen, en zoveel goede optredens aan je voorbij laten gaan. Films heb je bijna niet gezien, geen nieuwe mensen ontmoet en zeg nu zelf, met die carrière van je schiet het ook niet echt op. Maar wees niet bedroefd, lieve San F. Yezerskiy: vanavond mag je naar Leonard Cohen, die zal liedjes voor je zingen en je zal vergeten dat er ooit een vroeger en een later heeft bestaan.
Het verhaal achter deze tournee heeft al in alle boekjes gestaan: Lenny’s bitch van een manager is er met het spaargeld vandoor, en zelfs al heeft Canada een sterk uitgebouwde verzorgingsstaat, geen enkele bejaarde redt het tegenwoordig nog zonder hier en daar wat bij te klussen. Poetsen, bij de buren in de tuin werken, twee keer Vorst Nationaal uitverkopen, alle beetjes helpen. De een zijn dood is de ander zijn avondje uit.
Een man als Leonard Cohen heeft geen voorprogramma nodig, hij laat zijn publiek niet graag wachten. Nog voor ik goed en wel neerzit, wordt Dance me to the end of love al ingezet. Welkom, San F. Yezerskiy! Cohen ziet er fantastisch uit. Hij draagt een opakostuum en een hoed die hij bij ieder applaus bescheiden, beleefd en met een brede glimlach zal afnemen.
Want goed geluimd is hij, die Leonard. 74 is hij ondertussen, maar de drie uur (!) durende greatest hits set lijkt hem geen enkele moeite te kosten. Hij buigt soepel door de knieën, waagt zich aan enkele danspasjes en huppelt het podium op en af. Mediteren werkt blijkbaar. Maar wat me nog het meest verbaast: Cohens gouden stem klinkt nog even zuiver als veertig jaar geleden. In deze zaal heb ik oude rockgoden met minder begaafde stemmen (laten we hen Bobby D. en Lewis R. noemen) af en toe zwaar uit de bocht horen gaan, maar Cohen blijft netjes op de ideale lijn.
Het enige dat mij vanavond zal storen, is dat professionele muzikanten zo verdomd perfect zijn. Nooit gebeurt er iets onverwachts, nooit maakt er iemand een kleine fuck-up die de rest van de groep tot improviseren dwingt. Goed, voor deze keer is dat niet zo erg, maar het is geen toeval dat het extreem minimalistische Tower of song – met alleen Cohen aan het keyboard – het publiek én de zanger het meest kan charmeren. Laatst- genoemde bedankt het volk in het Frans en krijgt een staande ovatie, met nog meer dan een uur te gaan. Hij is zichtbaar aangedaan.
Nochtans kan een enthousiast publiek ook serieus op de zenuwen werken, zo vinden wij bij het Verbond Weg Met Herkenningsapplaus. Aan de andere kant begrijp ik wel dat de meeste mensen in de zaal, gezien hun leeftijd, dol worden van geluk iedere keer ze í¼berhaupt iéts herkennen. Zouden ze dat morgen in de Colruyt ook doen, en aan de kassa de vraag “kaartjes, bonnetjes?” beantwoorden met wild gejoel?
Ach, gekke San F. Yezerskiy, wat klink je weer bitter. Je hebt genoten. Het scheelde verdorie geen haar of je zat te janken tijdens de bisronde. Het werd een prachtige avond. Concert van het jaar? Concert van het jaar.
