It’s later than you think

Een vrouw met paarse haren en een wenkbrauwpiercing zit te wenen op de bus. Ze praat ook in zichzelf, met veel misbaar. Op haar handtas is een spinnenweb getekend. Een tweede vrouw kijkt door het raam achterom, om het gezicht te kunnen zien van de man met grijze snor die we net zijn voorbijgereden. Ik neem mijn telefoon en lees twitter bij. Niemand zegt nog iets over hem en er is geen antwoord van het meisje uit Gent. Pas na een hele tijd kijk ik weer op. De wenende vrouw is verdwenen. Ik heb niet gezien waar ze is afgestapt. Ik neem een stuk papier en schrijf dit op:

Ik denk dat het twee jaar geleden is dat ik besloot om toch maar eens op zoek te gaan naar een tandarts in mijn eigen stad. Ik had last van pijnlijk tandvlees en wilde ook graag af van het laatste restje beugel dat nog achter mijn ondertanden lag en waarvan de ondertussen waarschijnlijk gepensioneerde orthodontist had gezegd dat het er tegen mijn achttiende verjaardag wel af mocht.

Ik was achtentwintig nu en de nieuwe tandarts zei dat de beugel beter kon blijven zitten, voor de zekerheid, en dat aan dat tandvlees niet zo veel te doen viel, behalve wat zachter poetsen. Wel vond hij vier gaatjes op andere plaatsen, die hij uitboorde en weer opvulde – twee ervan zonder verdoving.

Het doet mij denken, lieve J., aan de psycholoog waar ik enkele maanden later heenging omdat het werken mij niet meer lukte. Na meer dan een jaar van praten en gedragscorrigerende oefeningen had zij mij alleen maar geleerd om minder gefrustreerd te geraken wanneer ik stilviel, dat ik gerust vakantie mocht nemen en dat ik tijd nodig had om het te verwerken wanneer iemand wegging (vaak ik) of doodging (meestal anderen). Ze had nieuwe gaten geboord op plaatsen waar ik dat niet verwachtte, maar dat het werken mij de hele tijd verlamde, daaraan kon ze weinig doen. Laten zitten voor de zekerheid, en misschien wat zachter poetsen. En als dat boek er nooit komt, dan doe ik vast wel iets anders in de plaats.

Hier zit ik dan, lieve J., met niets omhanden en ondertussen steeds minder tijd.