“Daar is de mevrouw van de bus”, zei ik. Als je elke dag op hetzelfde uur dezelfde bus moet nemen, gaan er ongevraagd een aantal mensen deel uitmaken van je leven. Zo heb ik bijvoorbeeld de ambtenaar met de schoudertas, en de stinkende opa met het jagershoedje, en het schoolmeisje waarover ik niet fantaseer omdat dat van de wet nog niet mag. En dus ook de mevrouw van de bus: ik ben echt heel goed in bijnamen verzinnen. De mevrouw van de bus is een heel gewone mevrouw, niet echt mooi maar niet echt lelijk en, ook al noem ik haar mevrouw, niet eens veel ouder dan ik. Ik ken haar halte, daar stapt ze op, ze kiest een plaats uit wanneer dat nog kan en daarna begint ze een beetje voor zich uit te dromen. Zo is het maandenlang gegaan en ik dacht dat het altijd zo zou zijn, maar na een tijd zag ik dat er iets anders aan haar was. Niet dat ik gluur naar mevrouwen van de bus maar het viel nu eenmaal nogal op: haar buik werd dikker en mensen stonden spontaan recht om plaats te maken. Dan zei ze dank je en dromen deed ze gewoon verder. Nog later nam ze al helemaal de bus niet meer en waren er alleen nog de ambtenaar, de opa, het schoolmeisje en ik. Pas dit weekend heb ik haar teruggezien. Nog steeds niet op de bus, maar gewoon op straat, zodat het even duurde voor ik haar herkende want zo werkt het geheugen: zonder de juiste context ben je flink genaaid. “Daar is de mevrouw van de bus”, zei ik. Ze was al minder dik nu en ze duwde een koets. Dromen was niet meer nodig, ze leek blij genoeg van zichzelf. Een gewone, blije mevrouw met een baby, niet echt mooi maar niet echt lelijk en niet eens veel ouder dan ik. Binnenkort zal ze de bus weer nemen en het zal lijken alsof er nooit iets is veranderd. En aan de ambtenaar en de opa en het schoolmeisje is er niets veranderd en aan mij is er niets veranderd, behalve misschien de muziek waarnaar ik luister. En zelfs die niet eens zo vaak.
Maand: september 2008
Bukowski
|
 |
Het laatste weekend met mooi weer, en ik heb alleen maar binnen gezeten om te lezen en te tekenen. Niet omdat ik dat zo goed kan of zelfs maar graag doe, maar omdat ik ondertussen aan niets anders moet denken en zeker niet aan schrijven. Daarna verdeel ik die tekeningen onder mensen die daar niet echt op zitten te wachten. Dankjewel, zullen zij zeggen, en of ik al iets geschreven heb ondertussen? Dan knipoog ik en vraag ik grijnzend hoe het met hun moeder gaat. Ja, ze zullen wel zwijgen dan. Cunning.
Slacker Uprising
“De Verenigde Staten zitten, naast diep in de financiële shit, ook in volle verkiezingsstrijd. Dat klinkt als een moment voor Michael Moore om nog eens van zich te laten horen. En ja hoor: deze week gooide de All American Hero zijn nieuwe documentaire Slacker Uprising online, gratis te downloaden voor al wie in de V.S. of Canada woont. Helaas bestaan er op het internet geen grenzen meer, zodat het nog geen half uur duurde voor ook ik de film in mijn bezit had. Eens kijken of hij deze publiciteitsstunt wel waard is. (…)”
Het is schandalig lang geleden dat ik nog eens een film heb besproken. Lees de volledige review bij de vrienden van Deel Twee. Of niet, dat moet u zelf weten. Het is uw leven. Doe er iets mee.
Niet elke keer, niet in de zon, niet op die toon
Het was zo’n avond tussen werkdag en werkdag en ik nam de bus, om een aantal redenen behalve dan dat ik ergens moest zijn. Het was zo’n avond waarop het herfst werd en al vroeg donker en daarbij regende het ook nog eens, zodat ik niet veel anders kon doen dan een beetje kijken naar de druppels op het raam. De kleine iPod had daar een juist muziekje bij gekozen en voor ik het wist zat Kate Nash in een eindeloze lus te zingen over spijt.
Ik ga niet ontkennen dat ik de tristesse meestal zelf opzoek, maar zolang ik weet wanneer ik moet stoppen en ik me niet inschrijf op een Finse school val ik daar niemand mee lastig.
Even later liep ik daar in de regen door een Leuven dat zo leeg was als de bus. Ik ging op visite waar Geert nu woont en ik kreeg wijn in een glas. We gingen kijken naar de studenten op straat en wat zagen ze er jong en ondernemend uit. Het werd een avond waarop ik alles heb gedaan wat ik wou en het toeval was mijn vriend en ook op de bus naar huis heb ik maar één nummer gehoord.
Eigenlijk is het helemaal zo slecht nog niet om altijd die tristesse na te jagen. Als dat mislukt, heb ik me tenminste nog eens goed geamuseerd.
In theorie zijn er ook goede dagen
Deze week is mijn zus vertrokken naar de andere kant van de wereld om er het Geluk te zoeken. Uit goede bron heb ik nochtans vernomen dat ook in Brazilië alle geluksmijnen al gesloten zijn sinds de jaren tachtig, en dat er om de restjes even hard wordt gevochten als hier. Zelf trok ik dit weekend naar de verlaten terril die nu Het Depot heet. Omdat ik geen meisjes ken die van jazz houden, moest dat ook nog eens in het gezelschap van de onderhond. Het is goed dat ik geen klager ben. Ik snij mezelf alleen een beetje, op een plaats waar niemand het ziet.
You are not your job & you are not the clothes you wear
Meneertje Yezerskiy verveelt zich tijdens het pendelen. Hij mag aan het tafeltje zitten en luistert naar The chronicles of a bohemian teenager. Graag wil hij zich verontschuldigen voor de flauwe grapjes die volgen.
.:
You’re giving birth to a jealous lover, baby
Dit moet de drukste zondag van het jaar zijn. In de rand rond Brussel proberen wielertoeristen bezet grondgebied te heroveren, in de hoofdstad zelf zoeken paranoïde randfiguren steun voor hun complottheorieën en in Spa dendert Lewis Hamilton anderhalf uur in het rond om daarna gruwelijk bestolen te worden. Dat ze er allemaal hun plan mee trekken. De eerste zondag van september behoort voor altijd toe aan Leuvens grootste volksheld: Poeske Scherens.
