op de oppositiebanken van uw hart.
In de jaarlijkse Yezerskiy tournee der wereldsteden was dit weekend Londen aan de beurt. Niets overdreven, gewoon even over en weer. Om er toch helemaal een vakantie van te maken, heb ik alle research voor mijn nevenactiviteiten achterwege gelaten. Wel gezocht en gevonden: galerijen, parken, goede wijn en goed eten.
…en dat is precies de reden waarom jullie zelf een titel mogen bedenken voor dit artikel. Suggesties gaan in de richting van iets met steentjes, iets met Clouseau of, waarom ook niet, iets met het schaamteloos doodschieten van mussen. Terwijl jullie daarmee bezig zijn, zorg ik voor enkele impressies bij de slotdag van het Dominofestival 2008. Muziek voor kieskeurige mensen, in ’s lands mooiste zaal.
Mensen vroegen mij of ik niet overdressed was voor de gelegenheid. Ik baande mezelf een weg door de emokindjes en hun ouders en nog voor iemand een noot had gespeeld, was het duidelijk dat ik hier niet echt thuishoorde. “Hier” was Bunkerrock, een avondje voor en door de verschillende groepjes die repeteren in het hok achter het Overpeltse cultuurcentrum Palethe.
Ik ben links, intellectueel en blijf op warme zomeravonden graag binnen omdat ik geen zweet verdraag: drie kenmerken die me rechtstreeks de doelgroep van het onnavolgbare Zomergasten binnen mikken. Ook dit jaar is mijn favoriete Midden-oostencorrespondent Joris Luyendijk weer de MC van dienst, maar door bijzonder pijnlijke omstandigheden heb ik tot nog toe al iedere aflevering moeten missen.
Gelukkig is daar nog de grote televisiestudio in mijn hoofd: tijdens het lezen van Luyendijks weblog vraag ik me wel eens af welke fragmenten ik zélf zou uitkiezen wanneer ik bij de man aan tafel mocht schuiven. Een nogal hypothetische situatie, want niemand heeft me al ooit drie minuten aan een stuk door horen praten, laat staan een hele avond. En toch lijkt het me fijn om eens alle mooie dingen die ik ken te mogen delen met gelijkgezinden. Deze filmpjes zouden alvast niet ontbreken:
Mevrouw Yezerskiy (I. Bynzyin voor de ingewijden) wilde er eens een weekendje tussenuit, dus organiseerde de toen al ietwat overwerkte assistent een uitstapje naar Den Haag. Compleet met een bezoekje aan Vermeers meisje met de parel in het Mauritshuis, het keuren van de plaatselijke prostituées, een overnachting in een Chinees middenklassehotel en een wandeltocht richting Binnenhof, alwaar we duchtig met onze vuist zwaaiden in de richting van de fundamentalisten die daar deze week hun intrek hebben genomen.
Om jullie even een mening op te dringen: Den Haag is een mooie stad, en iedereen zou minstens één keer in zijn schandalig korte mensenleven uit eten moeten gaan in het restaurantje op Kettingstraat 29. De vorige keer dat een stuk zalm me nog zo’n orgasme heeft bezorgd, bevond ik me in Sea Life en mocht ik het achteraf gaan uitleggen aan de politie. Het eten, de goedkope drank en de oprecht vriendelijke bediening (die tevens een antwoord kon geven op al onze vragen over het Nederlandse koningshuis) zorgden ervoor dat zowel wij als de andere gasten bleven hangen tot de keuken sloot.
De volgende ochtend viel er sneeuw. Mijn mening daarover heb ik al eerder kenbaar gemaakt. Het bouwvallige studentenstadje Delft werd er alleen maar mooier door, maar om eerlijk te zijn viel daar geen fuck te beleven. Dus zijn we maar gewoon thuis komen eten, zoals normale mensen.
