op de oppositiebanken van uw hart.
Het was echt de laatste keer nu. Er waren mensen die de voorgaande jaren ook altijd gekomen zijn, er waren nieuwe mensen, er waren mensen die ik eigenlijk niet had verwacht. Volgend jaar zal er geen Pudding in het Park meer zijn.
Het allerlaatste restant van mijn studentenleven heb ik doorgespoeld met een Long Island Ice Tea die mij met een rotvaart langzaam in slaap wiegde.
Het is geen oplossing, maar het weet zich goed zo te verkleden.
Hoe banaal het nieuw samengesteld gezin ook geworden is, het blijft een vreemd gevoel om je eigen vader te zien trouwen. Zeker als je een visum moet aanvragen om op dat huwelijk aanwezig te kunnen zijn. Toch wil ik voor één keer proberen om een Mooi Moment niet te overschaduwen met zelfrelativering en goedkoop cynisme. Blijven over: weekendoverpeinzingen uit de grootstad.
Martin Bril is dood. Dat zal het laatste nieuws zijn dat ik deze week in het Nederlands lees. Vroeger wilde ik Martin Bril zíjn. Iedere zaterdagmiddag zocht ik thuis in de weekendbijlage van De Morgen – want zo’n familie waren wij – naar zijn nieuwe cursiefje, dat meestal ergens verstopt zat tussen de kruiswoordpuzzels en de tips voor budgetwijnen. Als ik vandaag schrijf over mevrouwen van de bus of over het mannetje dat op de trein woont, dan komt dat omdat ik de wereld zo graag door de ogen van Martin Bril wil zien.
Ook dit nieuws is nu alweer een halve dag oud en te belegen om er nog langer bij stil te staan. Ik blader wat door Gloriedagen in een iets te krappe zetel en stel mijzelf gerust met één gedachte: als het vliegtuig neerstort, dan gaan de nouveaux riches op de rij voor ons er tenminste ook aan. Niets tegen mensen die zich opwerken in de wereld, met een beetje hulp van Pierre Bourdieu hoop ik zelf ook zo iemand te worden, maar zodra ik lieve cabinemeisjes als vuil ga behandelen mag u mij voor de kop schieten.
Vóór mij zit een grote, stoere zwarte man met een groot, stoer zwartemannenhoofd. Kaal. Ik vraag mij af of hij zijn hoofd zelf scheert, of dat iemand dat voor hem doet. Achter het rechteroor zit een grote knobbel. De haartjes in de plooien van de knobbel zijn exact even lang als die op de top, wat laat vermoeden dat iemand anders zich van heel dichtbij om het hoofd heeft bekommerd.
Ik besef dat ik staar en dwing mijn blik naar buiten. Polen ziet er net zo uit als Duitsland een kwartier geleden, of als Bertem nog een uurtje eerder. Ik schrik: met een klap valt de stoel achteruit en het zwartemannenhoofd komt plots wel erg dichtbij. Het schudt heftig heen en weer, er klinkt gehoest. Op onze rij puzzelen we met de inhoud van onze voederbakjes tot één van ons een volledig vegetarische maaltijd heeft en iemand anders een shitload aan kip. Elf kilometer lager gaat Polen over in Wit-Rusland. Er is nu niemand meer om die kleine dingen op te merken.
De komende dagen zit ik in een land waarvan ik niet veel begrijp. Jullie kunnen vast wel een weekje zonder mijn virtuele schreeuwen om aandacht. In uiterste nood zijn er altijd nog de onderhond, de radiomaker, Herman en vroeger. Als ik niet terugkom, ben ik Moskou ontvlucht om een lasagnaboerderij te beginnen in Zuid-Engeland. Weet in dat geval dat ik echt heel veel van je gehouden heb. Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij. Tot volgende week!
Ik ben een egoïst. Mijn hoofd is een land dat ik met pijn bewoon en waar ik de hele dag slechte verhaaltjes schrijf. Wie meer dan een paar uur quality time met mij wil doorbrengen, kan mij daar maar beter weghalen en mij meenemen naar een plaats waar het mooier is dan thuis. Londen is zo’n plaats. Gent is zo’n plaats, al zal ik dat nooit hardop toegeven.
Juffrouw Bynzyin joeg mij de trein op en weer af. Wij bevonden ons in het culturele centrum van Vlaanderen, of dat is tenminste wat de televisie ons wil laten geloven. Wij zagen een SMAK in volle opbouw, wij zagen weinig hipsters en veel mottige dikke baby’s. Een lp van Glasvegas stal mijn hart. Ik heb hem niet gekocht. Wij hebben gegeten, gedronken, gewandeld en een prima dutje gedaan. Daarna hebben wij nog meer gedronken. We sloten vriendschap met Franstalige bejaarden en een Nederlandse barman die de crisis misschien niet zal overleven.
In mijn hoofd werd ik een paar dagen teruggeflitst, naar het optreden van Madensuyu in de Labozaal. Met John Cale op bas zou Madensuyu een wereldgroep kunnen zijn, zonder hem gewoon een wereldgroep uit Gent. De twee knullen riepen een sfeer op die zelfs een snarenwissel niet kapot kon krijgen en beukten tijdens het laatste nummer op mijn ingewanden in met het enthousiasme van een ploeg baggeraars op sjorlief. Ik kwam voor The Sedan Vault, maar vertrok met een nieuwe liefde. Thuis schreef ik vijfhonderd keer: “ik zal nooit meer op de Rock Rally neerkijken”.
Leve Madensuyu, leve Gent, leve mottige dikke baby’s.
Ik hou niet van muziek, ik hou niet van praten over muziek en ik hou niet van hypes. Drie redenen waarom ik pas naar Bloc Party ben beginnen luisteren toen ik er zeker van kon zijn dat geen enkele hipster ze mij nog zou aanraden. Ondertussen kan je mij met wat goede wil gerust een liefhebber noemen, die niet alleen om tegendraads te zijn Intimacy het beste van de drie albums vindt.
Het enthousiasme waarmee ik dit neerschrijf, verraadt al een beetje dat ik het niet zo erg vond dat de AB uitverkocht was voor ik aan een kaartje geraakte. Bloc Party in combinatie met een road trip is meteen een heel ander verhaal: Keulen ligt niet veel verder dan de zee, maar met de juiste instelling kan je overal een avontuur van maken. En vier mannen samen in de auto, dat schept een band. Of toch tussen de drie die samenspannen tegen de chauffeur.
Over het optreden zelf wil ik het niet hebben, dat kan de onderhond binnenkort doen. Natuurlijk schorde er een en ander aan, maar rock ‘n’ roll draait niet om de muziek. Rock ‘n’ roll draait om vierduizend dansende mensen en veel gekleurde lichtjes en voor het eerst het festivalgevoel krijgen tijdens een zaaloptreden.
Achteraf in de Turkse snackbar hadden noch wij, noch de uitbater veel zin om Duits te spreken. Omdat een glimlach van alle culturen is, kregen wij ook na elven nog een pizza. Op de weg terug terug sliep iedereen behalve ik. Avontuur is misschien een beetje overdreven. Pussycat Dolls in Dí¼sseldorf, iemand?
Twee keer Hasselt op evenveel dagen, zeg nu nog eens dat De Smaak van De Keyser zijn doel heeft gemist. Mijn terugkeer werd gevierd met een etentje in Villa Kakelbont. Na sluitingstijd dan nog. Bent u nog niet in de Villa gaan eten? Dan wordt het dringend tijd. Vertel maar dat Yezerskiy u gestuurd heeft. Zij zullen niet weten over wie u het hebt, maar zij zullen vriendelijk blijven glimlachen en u een puike chili sin carne voorschotelen. Maar genoeg reclame, op naar de Muziekodroom.
