Als niemand mij op gezette tijden dwong, zou ik het huis nooit verlaten. Niet omdat ik daar geen zin in heb, maar omdat ik er gewoonweg uit mezelf niet aan denk. Zaterdagavond liet ik mij gewillig meeslepen naar de stadsvernieuwde Vaartkom, waar het Openbaar Entrepot de komende tien jaar zal worden gebruikt als broednest voor subsidiehongerige potverteerders. Om dat te vieren hield Braakland/ZheBilding er een opendeurdag, vakkundig vermomd als theater- en muziekfestival.
Categorie: theatraal
High as the moon
Mijn verjaardag begon dit jaar met de jongen die voor mijn ogen werd aangereden op straat. Hij was met de fiets, en werd vol in de flank geraakt door een auto die hem voorrang had moeten verlenen. Het beeld van zijn bebloede gezicht is mij de hele week bijgebleven en werkte als een filter, waardoor ik alles lelijker zag en het steeds moeilijker kreeg om de botte manier te verdragen waarop wildvreemden en bekenden zich tegenover mij gedroegen.
Old farts dancing
Voor een keer waren wij nog eens de jongsten in de zaal, afgezien misschien van de tweede of derde vrouwen van de voormalige punkers die nu uitzinnig stonden te pogoën in het niemandsland voor het podium. Zij, de mannen, voelden zich weer twintig, maar al na het eerste nummer werd duidelijk hoezeer zij zichzelf hadden overschat. Buiten adem dropen zij een voor een af om foto’s te gaan maken van de zanger, hun leesbril op het uiterste puntje van de neus. Ook TV Smith op het podium was de tijd uit het oog verloren en schreeuwde bindteksten in het rond alsof de afgelopen dertig jaren nooit hadden bestaan, alsof hij nog buiten de maatschappij stond, alsof Labour het land nog zou kunnen redden. Het meest nog had hij weg van een dementerende oudstrijder die in het rusthuis iedere middag hetzelfde verhaal over vroeger vertelt, tientallen vintage buttons als decoraties op zijn revers gespeld.
Niet aan vroeger denken niet aan vroe
Heb ik niet goed opgelet en zijn eindejaarslijstjes nu definitief passé? Dat de internetpolitie mij dan maar komt arresteren.
- Boek: in 2010 heb ik nauwelijks iets gelezen dat in 2010 is uitgekomen. De grote uitzondering is Misschien sliep je al van Rick van Leeuwen, het boek waardoor ik al m’n eigen kladjes heb weggegooid. Creëren is ook een snelheidswedstrijd.
- Cd: als Ben Folds en Nick Hornby samen een cd opnemen, dan moet en zal ik die goed vinden – wat mijn mening ook moge zijn. Verder heb ik erg genoten van Broken Glass Heroes, B. Dolan, Best Coast en Tindersticks, die liedjes maakten zo mooi dat zelfs de cd-speler in mijn auto ze niet meer wil teruggeven.
- Film: A Single Man staat eenzaam op de eerste plaats, gevolgd door de eerste vijf minuten van Michael Moores Capitalism: a love story. In de categorie kort: Jacco’s film (grappig en ontroerend) en Misschien later (ronduit verbluffend).
- Theater: het feestelijke einde van de Joke Schauvliege Challenge. Op de valreep zag ik nog Het leven en de werken van Leopold II, meteen het beste van alle zeventien stukken. Lysistrata in Gent en de Brugse Poëzienacht waren memorabel om heel andere redenen.
- Concert: ik bezoek minder optredens dan vroeger, maar weet ze beter uit te kiezen. Brons gaat naar de acte de présence die Boy George bij Mark Ronson gaf, zilver is voor Beirut en zeven gouden medailles liggen sinds januari al bij Rudy Trouvé en zijn iH8 Camera.
- Televisie: heel onverwacht werd ik gegrepen door Belga Sport en De Flandriens, in die mate zelfs dat ik een koersfiets heb gekocht. Daarnaast is elk jaar met nieuwe afleveringen van Doctor Who en Peep Show een prima televisiejaar.
- Herinnering: 2010 zou het jaar worden van alles anders, en niemand kan beweren dat ik geen woord gehouden heb. Er is een nieuw meisje, nieuw werk, een nieuw huis en toch bleef alles bij het oude.
Wij zijn geneigd te denken dat later alles beter zal zijn. In werkelijkheid is later gewoon nog meer vandaag, maar dan zonder Jan Wauters. Ik wens u een prachtig vandaag, ook vanwege Ik ben een astronaut, lief.
De Joke Schauvliege Challenge 2010 (slot)
Een goed verhaal heeft een held, die vertrekt op één plaats en komt op dezelfde plaats weer aan en in de tijd daartussen leert hij het een en ander bij. De held van dit verhaal ben ik, en deze week keerde ik terug naar Oostende voor Theater aan Zee, waar precies een jaar geleden de Joke Schauvliege Challenge 2010 formeel van start ging.
Vogels
Niemand vertelt mij ooit iets. Het duurde tot zaterdagavond voor ik erachter kwam dat er dit weekend een kunstenfestival voor jongeren doorging in de voormalige pornobioscoop de Molens van Orshoven. Toneel en jonge meisjes voor maar twee euro? Ik liet een koffie, een half gewiede tuin en een half gefêteerde moeder achter om niet te laat te komen voor Vogels gaan ook dood.
De matinee was uitverkocht, maar twee vriendelijke kassamensen met een dikke stift wilden daar gerust een mouw aan passen. Ik kreeg een plaats achter een zesjarige tweeling die dezelfde kleren en vlechtjes droeg. De stoelen stonden zo dicht bij elkaar dat de mevrouw links van mij mij bijna voortdurend aanraakte. Op het podium lagen vier figuren te slapen. Vroeger sliep ik zelf ook wel eens, maar dat is een tijd geleden.
When I see land, you will conjure up a storm
Volgens aanhangers van het technologisch determinisme (lezen jullie nog mee?) is het niet zo ongewoon dat in de loop van de geschiedenis verschillende mensen op verschillende plaatsen op hetzelfde moment tot dezelfde uitvinding komen. De fiets, de televisie en de boekdrukkunst zijn daar drie goede voorbeelden van. Zelf raakte ik pas echt overtuigd van deze theorie toen ik hoorde dat zowel de Leuvense studenten klassieke talen als de zotte dozen Vandendriessche en Bisschops plannen hadden voor een bewerking van de Oudgriekse komedie Lysistrata.
