Categorie: kort

De boerderij krijgt een spuitje

Nu was ik eindelijk de mannelijkste aller activiteiten aan het uitoefenen, languit in de zetel naar het rugby kijken, toen er iemand mij kwam vertellen dat ik een sinterklaasbrief moet schrijven. Ik maak geen schijn van kans in deze wereld.

In afwachting van de wedstrijd had ik vanmorgen ook al de intrede van Sinterklaas in Antwerpen gezien. De Sint leek op pastoor Daens, Zwarte Piet maakte fouten in zijn rol  en van de Ketnetfiguren die er rondliepen herkende ik niemand. Ik vond het moeilijk om in de juiste stemming te komen.

Een verlanglijstje heb ik ook al niet, omdat ik mijzelf deze week voortdurend heb getrakteerd op kadootjes waarvoor ik eigenlijk het geld niet heb.  Het meest blij ben ik met  Ze willen wel je hond aaien, maar niet met je praten van Roosbeef: de mooiste Nederlandstalige cd sinds god weet hoe lang, met  teksten die ook gedichten zijn.

Maar ik zal een lieve brief schrijven, Sinterklaas. Daarin vraag ik een astronaut en een raket, een kamerjas voor in de winter en dat er onbekende meisjes naar mij glimlachen op straat. Of u mag iets kiezen dat u zelf heel mooi vindt. Maar wat ik echt, écht wil, daar hebt u geen zaken mee.

So, if I seem a little out of it…

De laatste tijd heb ik het steeds moeilijker om mijn woede te onderdrukken. Niet de hele tijd hoor, alleen wanneer er iemand onnodig arrogant tegen mij doet. Verleden week heb ik een kassier in de Fnac bijna over zijn toonbank getrokken omdat hij een fout van één euro weigerde recht te zetten – uit luiheid, en omdat hij dacht dat ik niets had gemerkt.

Ik stond al bijna buiten toen ik besefte dat het dom was om over mij heen te laten lopen, alleen maar omdat ik een scène maken zoveel gedoe vind. Ik was kwader op mijzelf dan op die wanker, maar ik heb mijn euro wél teruggekregen.

Ironisch genoeg had ik net een dvd-box van In Treatment gekocht: het verhaal van een psychiater die de controle over zichzelf begint te verliezen in de omgang met zijn patiënten. Niet meer dan twee decors en een handvol personages, geen actie, alleen maar gepraat, en toch is dit de beste televisie die er sinds The Sopranos is gemaakt. Een ongewone, af en toe zelfs vermoeiende reeks, maar onvoorstelbaar goed geschreven.  Door  In Treatment heb ik ontdekt hoe normale mensen over hun gevoelens praten. En het was stukken goedkoper dan zelf in therapie te gaan. Zelfs als ik die euro had laten schieten.

Nooit meer naar buiten, nooit meer iemand zien

Na drie dagen herrees San F. Yezerskiy uit de dood. Meteen kreeg hij het gevoel alsof dit al eens eerder was gebeurd. Wanneer zijn ogen weer aan het licht gewend waren, zag hij dat twaalf paar ogen hem vol verwachting aankeken. Hij schudde het hoofd, draaide zich om en rolde de steen weer op zijn plaats.

Dit is het plan dat ik eerder al heb  aangekondigd: de komende twintig dagen schrijf ik gemiddeld duizend woorden per dag. Het maakt niet uit of dat verhaaltjes, columns of brieven zijn. Om de andere dag loop ik vijf kilometer of meer. Ik eet  mijn five a day en ik drink geen alcohol. Als ik één van deze dingen opgeef, zoek ik weer een grotemensenjob.

Terwijl ik dit schrijf nodigt Facebook mij uit om mee te doen aan No Shave November, een actie die precies inhoudt wat de naam doet vermoeden. Ik overweeg om ook mijn baard te laten staan, zodat ik na dag twee al niet meer onder de mensen durf te komen. Soms moet je discipline een handje helpen.

Hier zit ik dan, twintig dagen lang. De deur staat op een kier.

Er bestaat een taal met alleen jouw naam

Vandaag belde ik aan bij de vertaler. Hij was niet thuis, deelde zijn vrouw mee over de parlofoon. Nadat ik haar had uitgelegd waarvoor ik kwam, liet ze mij toch binnen. Op de gang stond een stapel kartonnen dozen, gevuld met boeken van Kuifje – in het Nederlands. De vrouw deed open. Ik kon zien dat ze zich  niet op het gemak voelt wanneer haar man niet thuis is. Ze gaf mij twee bladzijden met een stempel op en ik zei dat mijn vader de betaling wel zou regelen.

Een oude man in de Fnac hield mij voor een boekenverkoper. Op straat wilde een Amerikaans meisje weten hoe ze de bibliotheek van Godgeleerdheid kon binnengeraken. Ik wist het antwoord ook niet, maar heb wel het woord labyrinth gebruikt. Ik kreeg het gevoel dat ik de mensen vaak teleurstel.

In de Muntstraat kruiste ik Fiona Margaret, die mij trots de koffie toonde die ze net had gekocht. Ze zei dat ik hem zeker te zoet zou vinden en toen ik proefde bleek dat te kloppen. Dat kwam door de bruine suiker, vertelde ze, en we gingen allebei weer verder.

Ik dronk mijn eigen koffie in het café waar ik soms werk. Tussen de eerste en de tweede kop werd ik gebeld door een meisje dat mij wilde laten weten hoe mooi alles was vandaag. Dat vermoedde ik zelf ook al, maar het is fijn om mijn vermoedens bevestigd te zien. Het verhaal waaraan ik schreef viel een beetje tegen, maar ik heb het niet weggegooid. Nu moet ik alleen nog beslissen of ik vanavond naar het theater ga, of thuis verder werk met mijn beste vriend. Als dat mijn grootste zorg is, is vandaag waarschijnlijk echt een mooie dag.

Zonder betekenis

Uitdaging. Innovatie. Passie. Duurzaam. Dynamisch. Diversiteit. Enthousiast. Genieten. Beleving. Win-winsituatie. Project. Strategische doelstellingen en operationele tussenstappen. Samenwerking. Visie. Concreet. Geloven. Hilarisch. Creatief. Kritisch.

Voor altijd.

We share the same skies

Na 2800 kilometer, achtenzeventig dagen en eenentwintig blogposts staat Herman vandaag in sodding Compostela. Omdat hij de blues had, omdat zijn leven er niet helemaal uitzag zoals de foto op de doos. Ik weet niet of hij onderweg een antwoord heeft gevonden, laat staan een goede vraag, maar hij is tenminste eens buiten geweest.

En ik ben stikjaloers. Niet op al dat wandelen, ik ben ook niet achterlijk, maar omdat hij het lef heeft gehad om te zeggen: “het is genoeg geweest, nu ga ik iets anders doen en alleen dat en ik hou niet op voor ik daar klaar mee ben.”

(“Doe dat dan ook.” Ja, ik wéét het.)

Bijna drie maanden heb ik hier op mijn kamertje gezeten. Ik heb zijn verhalen gelezen en ik keek vooral uit naar alle mooie dingen die zijn mama zo trots maar bezorgd zou antwoorden. Zonder gêne voor de buitenwereld, als een moeder die aan de schoolpoort nog even roept dat ze haar kind graag ziet.

En ik ben die jongen uit het eerste die hem ziet binnenkomen en dan aan heel zijn klas gaat vertellen: “zie je die jongen daar? Weet je wat dié heeft gedaan?”