Categorie: kort

Ook een beetje rock ‘n’ roll

Naar een artsy film met zijn beste vriendin van jaren geleden, het meisje dat hem raad heeft gegeven bij elk groot dilemma, dat ook de dingen durfde zeggen die hij liever niet wilde horen, dat alle plaatsen die in het decor langsglijden ook zelf heeft bezocht, dat altijd lacht op het juiste moment, dat ook aandacht heeft voor de prestaties van de acteurs die toevallig even niet aan het woord zijn.

Dat er dan een flamencogitarist in beeld komt, compleet met weelderige haardos, snor en volle baard, die de meest ontroerende traditional begint te spelen, en dat zij daarop dan net iets te luid en voor de hele zaal roept: “Hé, dat is Ivo Mechels van Test Aankoop!”

Ge kunt daar nu eens nergens mee komen.

4:30 a.m. webcomic extravaganza!

Bange momenten in het Stuk vandaag: de aanstellerij van de Vermin Twins maakte mij zo misselijk dat ik even van plan was de Labozaal uit te surfen op een golf van mijn eigen vomeer. Daar kan John Dillinger nog wat van leren. Toen ik in plaats daarvan gewoon mijn ogen sloot, klonk de muziek opeens behoorlijk sweet. Hoofdschotel waren Mauro Zedong & The Great Leaps. Which was nice. Ik hou meer van Sukilove dan van Mauro. Dat mag, Pascal Deweze is tegenwoordig ook een Groom. Morgen volgt er nog iets obscuurs en Ijslands. Mijn spaargeld laat ik maar thuis. Wie een recensie wil, mag die zelf uit mijn roestige anus komen peuteren. Ik dans niet voor jullie. Peace & love!

Bukowski

some people never go crazy.
what truly horrible lives
they must lead.

Het laatste weekend met mooi weer, en ik heb alleen maar binnen gezeten om te lezen en te tekenen. Niet omdat ik dat zo goed kan of zelfs maar graag doe, maar omdat ik ondertussen aan niets anders moet denken en zeker niet aan schrijven. Daarna verdeel ik die tekeningen onder mensen die daar niet echt op zitten te wachten. Dankjewel, zullen zij zeggen, en of ik al iets geschreven heb ondertussen? Dan knipoog ik en vraag ik grijnzend hoe het met hun moeder gaat. Ja, ze zullen wel zwijgen dan. Cunning.

Niet elke keer, niet in de zon, niet op die toon

Het was zo’n avond tussen werkdag en werkdag en ik nam de bus, om een aantal redenen behalve dan dat ik ergens moest zijn. Het was zo’n avond waarop het herfst werd en al vroeg donker en daarbij regende het ook nog eens, zodat ik niet veel anders kon doen dan een beetje kijken naar de druppels op het raam. De kleine iPod had daar een juist muziekje bij gekozen en voor ik het wist zat Kate Nash in een eindeloze lus te zingen over spijt.

Ik ga niet ontkennen dat ik de tristesse meestal zelf opzoek, maar zolang ik weet wanneer ik moet stoppen en ik me niet inschrijf op een Finse school val ik daar niemand mee lastig.

Even later liep ik daar in de regen door een Leuven dat zo leeg was als de bus. Ik ging op visite waar Geert nu woont en ik kreeg wijn in een glas. We gingen kijken naar de studenten op straat en wat zagen ze er jong en ondernemend uit. Het werd een avond waarop ik alles heb gedaan wat ik wou en het toeval was mijn vriend en ook op de bus naar huis heb ik maar één nummer gehoord.

Eigenlijk is het helemaal zo slecht nog niet om altijd die  tristesse na te jagen. Als dat mislukt, heb ik me tenminste nog eens goed geamuseerd.

A weekend in the city

I.

Of ik nooit normaal praat, wil ze weten.
Wat ik zeg is niet zo vreemd, maar de manier waarop.

II.

Tot vorige week stond het appartement naast het onze leeg. Wanneer ik dan alleen thuis was, kon de radio zo hard ik wou. Dan draaide ik Adam Green en Nina Simone en Joy Division. Vorige week zijn er nieuwe buren ingetrokken, en die zitten graag op het balkon. Sindsdien heb ik alleen nog maar zin om naar 50 Cent te luisteren.

Volgens mij ontbreek ik het gen dat ervoor zorgt dat je af en toe een geslaagde eerste indruk maakt.

III.

Ik ben bang van de nieuwe televisie. Als ik van mijn boek opkijk, zie ik de wereld vier keer groter dan ik haar gewend ben. Dit is hoe Alice zich moet hebben gevoeld.

She wants to know when we’re in London next

Nog steeds op zoek naar krantenartikels die een gedicht verbergen, las ik vandaag in NRC Handelsblad dat jongeren maar moeilijk afstand kunnen doen van oude sms-berichten. Toen ik wilde bewijzen dat ik toch echt veel minder sentimenteel ben dan de rest van de kudde, bleek dat alle verjaardagswensen van vier maanden geleden nog in mijn inbox zaten.

Bugger.

Ik herinner mij één bericht dat ik zeker vier jaar lang heb bijgehouden. Het kwam van een meisje en ze bedankte mij voor een zelfgemaakt cd’tje dat ik tijdens de examens in haar brievenbus had gedropt. Een anekdote die ik alleen maar vermeld om Simonis’ mixtape madness te pluggen: ga, lees, klik, ontdek. En stuur mij af en toe een smsje, ik beloof dat ik het zal bijhouden.