op de oppositiebanken van uw hart.
Gisteren zag ik een koppel lopen. Zij bepaalde het tempo, hij droeg een doos met daarin een ‘partylighthouder takken’. Het duurde even voor ik doorhad dat dat de naam was voor een boom waarin je theelichtjes kan zetten. Een beetje zoals deze, maar dan lelijker:
Als ik ooit een partylighthouder takken koop om mijn feestjes op te leuken, stampen jullie mij dan alsjeblief in elkaar tot ik niet meer beweeg?
Een tijd geleden, het was nog geen zomer, zag ik op weg naar het werk een dode kat liggen. Het leek alsof ze sliep aan de kant van de weg en af en toe kwam er een vogel pikken in het rode spul naast haar buik. Ik liep er voorbij en ging doen wat ik elke dag doe. Ik werkte hard, at mijn boterhammen en praatte met een meisje over ontsnappen en toen ik ’s avonds terug naar huis liep lag die kat daar nog steeds. Ik dacht: dit lijkt op het begin en het einde van zo’n artsy lowbudgetfilm over een jongen die zijn best doet om vanalles te bereiken, maar achteraf ontdekt dat hij niet beter af is dan tevoren.
Deze maand is er een lied dat op de meest onverwachte momenten terugkeert, als een motief bij alles wat ik voor altijd wil onthouden – van een toneelstuk tot een autorit.
Vroeger dacht ik dat motieven en een cyclische structuur in films en romans geforceerd werden, om de verhalen gemakkelijker en grijpbaar te maken. Ondertussen weet ik dat zij juist afgezwakt worden, om geloofwaardig te maken wat in het echt zo schoon en toevallig is.
Boek één zal een cyclische structuur hebben, en een populaire single als belangrijkste motief. Maar dat is voor volgend jaar.
Reza en ik hadden de mooie gewoonte om als we in geldnood zaten bij dure zaken te winkelen, gebonden boeken te kopen en eersteklas te reizen. En als we echt platzak waren, dan spraken we onze laatste girocheques aan om chic te dineren.
Dat vertelt het hoofdpersonage uit het boek dat er tien jaar geleden voor heeft gezorgd dat ik weer romans ben beginnen lezen. Deze week schoot dit fragment mij te binnen nadat ik een paar hardbacks had gekocht, uitgenodigd werd voor een etentje in een grotemensenrestaurant en voor één keer een ticketje eerste klas nam, om daar ongestoord het einde te kunnen lezen van Het Diner.
De woorden “zestiende druk” maken dit tekstje belachelijk overbodig. En toch: dat dat nog kan tegenwoordig, een boek met maar één verhaallijn, die met de grootste zorg, legoblokje na legoblokje, wordt opgebouwd. Een boek dat je dwingt om steeds sneller en sneller te lezen, de briljante tweede en derde laag koudweg over te slaan, te racen naar het einde om te kijken of de onthullingen daar je even hard in het gezicht slaan als de verrassingen onderweg.
Voor wie toch nog niets over dit boek gelezen zou hebben: houden zo. Koop het, haal de kaft ervan af zonder de promotiespoilers te lezen en trek twee dagen later samen met mij een pruillip omdat we Het Diner nooit meer voor het eerst kunnen lezen.
Voor iemand die zich niet graag buiten zijn comfort zone begeeft, zat ik dit weekend toch maar mooi Almdudler te drinken op het strand van Neverland. Pak aan, goegemeente! Spontaniteit is mijn middelnaam!
Eerder die dag had ik mijn liefde voor een vriend bewezen door hem en zijn bed naar de Ikea te brengen. Voor een winkelimperium dat bekend staat voor zijn gratis potloodjes, is daar opvallend weinig papier aanwezig. Je mag jezelf pas echt een schrijver noemen als je ook daar een oplossing voor vindt.
Ik weet dat jullie niet van verandering houden, maar af en toe moeten jullie flink zijn. Ik ben altijd op zoek naar een nieuwe layout die rustiger, beter leesbaar en vooral nog minimalistischer is dan de vorige. Et voila: SFY versie vier. De kleuren staan nog niet helemaal op punt, maar ik heb al drie vakantiedagen binnen gezeten en voorlopig volstaat dat. De rest werk ik later wel af.
Wat maakt deze layout nu zo speciaal? Dat er geen rommel in de weg zit, vooral, en dat ik binnenkort heel gemakkelijk twee nieuwe rubrieken kan toevoegen. Bovendien zit er een gimmick in waar ik meteen verliefd op was: wanneer je op een link naar een foto* klikt (die ik vanaf nu braaf zal markeren met een sterretje), krijg je die foto meteen te zien. Ongemarkeerde links bieden je nog steeds een uitweg naar mooiere oorden.
Met dank aan Marre, die zo snel wilde herstellen wat ik had kapotgemaakt.
Update: in minder recente versies van Internet Explorer is er helemaal geen layout te zien. Als ik dat niet verholpen krijg, komt de oude site terug. Al die moeite, alleen maar omdat jullie zo graag blogs lezen op het werk.
Update 2: De oude site is even terug, tot ik een nieuwe nieuwe layout klaar heb die wél op alle browsers werkt. Er haakten iets te veel bezoekers af. De foto-previews blijven.
Ik wil op alles dieper ingaan,
ik wil voor alles tijd, om uit te leggen, vast te leggen,
te verklaren,
maar de plaat draait verder,
en mijn stem ligt vast
in een zwarte groef
Er is te weinig tijd, en omdat er te weinig tijd is willen wij dat er van ons iets achterblijft. Een brief waarvan haar man niet weet dat ze hem bijhoudt, een vergeelde foto in een portefeuille, een stem uit de groef van een lp die iemand op een rommelmarkt heeft gekocht omdat hij de hoes zo mooi vond.
Vandaag vraag ik u maar één ding: klik hier en download Ritmebox. Het kost u niets, en Simon Vinkenoog zal tenminste nog negentien minuten verderleven.
Het is hier stil, he? En ik ken U, Gij denkt dan direct dat het slecht met mij gaat, maar zo is het helemaal niet. Neen, hoe minder ik hier schrijf, hoe meer ik aan andere dingen werk, dingen waarover ik U nu nog niets wil vertellen. Het verlamt mij, het versmacht mij wanneer Gij over mijn schouder meekijkt.
Maar daar hebt Gij geen oren naar. Neen, Gij wilt dat ik hier kleine anekdotes neerschrijf uit een leven dat niet altijd gaat zoals ik mij dat vroeger had voorgesteld. Gij wilt iets kunnen lezen wanneer Gij eigenlijk zoudt moeten werken, zoals Gij dat de afgelopen maanden massaal hebt gedaan. Gij zult mij in even groten getale weer laten vallen wanneer ik blijf zwijgen en ik zal er alles aan doen om dat te voorkomen.
Woensdag had ik een vlammende tirade klaar over stampvolle treinen zonder airconditioning en wilde pubers op weg naar het zwembad. Even later was ik niet kwaad meer en heb ik het stukje maar weggegooid. Vrijdag heb ik bakey beans gegeten en kreeg ik een suikerspin als dessert. En dan denkt Gij dat het slecht met mij gaat?
Tot binnenkort.
