Categorie: mevrouw

Kiss you better

Vorige week was ik de nonsensberichten in mijn krant zo beu dat ik de actie ‘Facebookgroepen zijn géén nieuws’ ben gestart. Een succes is dat niet geworden, maar ik heb me toch een hele middag prima geamuseerd.

Gisteren was ik de nonsensberichten op mijn televisie zo beu dat ik een column heb geschreven. Het lijkt alsof hij over Linda De Win gaat, maar eigenlijk is het mediakritiek. Zoals je medicijnen voor je kleuter ook eerst door de appelmoes mengt.

Lieve Linda De Win.

Stukjes met een mening zijn niet mijn forte. Dat is geen schande, maar ik moet dat durven toegeven. Dit is dan ook de laatste keer. Volgens Maartje wordt het tijd dat ik eens iets ontieglijk moois schrijf over de liefde. Ik overweeg dat. Volgens Thomas moet mijn volgende stuk over choco gaan. Benieuwd wie het zal halen.

Die buurt bestaat niet meer

Ik liep met mijn handen vol de oprit af, en zij de hare op. Ik verwachtte een beleefdheidsgesprekje terwijl ik de ruitenwisservloeistof van mijn auto zou bijvullen, maar ze negeerde mij en stak zonder omkijken haar sleutel in het slot van de voordeur.

Vroeger was ze altijd kwaad, op alles en iedereen. Op mijn zus en mij, als we weer eens op straat speelden. Of als we in de tuin speelden en er een bal verdween over haar mottige cipressen die de hele wereld aan het zicht onttrokken. Dan stelde mijn mama zich vragen bij haar geestelijke gezondheid, al gebruikte die daar minder diplomatische woorden voor.

Er kwam een dag waarop ze niet kwaad meer was. Dat was een zondag: ik stond al klaar in de gang om te vertrekken naar het nieuwe huis van mijn vader, toen ze op ons afliep en vertelde dat Jules, haar man, gestorven was. Daarna excuseerde ze zich voor haar opdringerigheid. Sindsdien woont ze helemaal alleen in het huis.

Vandaag droeg ik ruitenwisservloeistof naar mijn auto. Zij opende haar voordeur zonder naar mij om te kijken en vóór ze naar binnen liep, drukte ze even op haar eigen deurbel. Zodat ze niet zou vergeten hoe die klinkt.

And we go cruising to entertain ourselves

Sommige regen is plots en hevig en tijdens het schuilen kom je op plaatsen waar je anders nooit zou zijn geweest. De Delhaize aan het Noord, om maar één zo’n plaats te noemen.

Een ervaren kassameisje leidt een nieuwe collega op. Ze is niet zo mooi, ze ziet er tegelijk erg jong en erg doorleefd uit. Ik geef haar mijn broodje en een pak Cent Wafers en ik mompel verlegen van alsjeblieft.

“Parfois il y a des gens qui parlent très doucement, et je ne comprends pas s’ils parlent franí§ais ou néerlandais”, vertelt het ervaren meisje het nieuwe. En wat je in zo’n geval moet doen. Ik luister geamuseerd mee naar de uitleg en wanneer ze opkijkt om mij mijn wisselgeld te geven, toon ik een brede glimlach.

“Dankjewel”, zeg ik, nog steeds kalm maar duidelijker gearticuleerd dan ooit. Ze twijfelt een halve seconde, maar lacht dan terug.

“Een goedemiddag nog”, zegt ze met een zwaar accent. En in ons hoofd maken we perfect tweetalige baby’s.

You And Your Perfect Life

Ze lachte al redelijk uitnodigend toen ik binnenkwam, vond ik. Ze zat met opgetrokken benen in een zetel die veel te groot was voor haar alleen – misschien was dat de reden – en ze las Zen and the art of motorcycle maintenance. In het Engels, zoals ze ook Engels praatte tegen het meisje dat haar haar cappuccino bracht.

Ik bestelde koffie en ging tegenover haar zitten, aan de andere kant van de kamer. Uit een plastic zak haalde ik Juliet, Naked van Nick Hornby. Ook in het Engels, maar dat kon zij niet zien: ik haal altijd de omslag van mijn boeken voor ik ze ergens mee naartoe neem. Ik verdraag het niet dat wildvreemden zich een oordeel over mij vormen, alleen maar aan de hand van wat ik lees.

(meer…)

Er bestaat een taal met alleen jouw naam

Vandaag belde ik aan bij de vertaler. Hij was niet thuis, deelde zijn vrouw mee over de parlofoon. Nadat ik haar had uitgelegd waarvoor ik kwam, liet ze mij toch binnen. Op de gang stond een stapel kartonnen dozen, gevuld met boeken van Kuifje – in het Nederlands. De vrouw deed open. Ik kon zien dat ze zich  niet op het gemak voelt wanneer haar man niet thuis is. Ze gaf mij twee bladzijden met een stempel op en ik zei dat mijn vader de betaling wel zou regelen.

Een oude man in de Fnac hield mij voor een boekenverkoper. Op straat wilde een Amerikaans meisje weten hoe ze de bibliotheek van Godgeleerdheid kon binnengeraken. Ik wist het antwoord ook niet, maar heb wel het woord labyrinth gebruikt. Ik kreeg het gevoel dat ik de mensen vaak teleurstel.

In de Muntstraat kruiste ik Fiona Margaret, die mij trots de koffie toonde die ze net had gekocht. Ze zei dat ik hem zeker te zoet zou vinden en toen ik proefde bleek dat te kloppen. Dat kwam door de bruine suiker, vertelde ze, en we gingen allebei weer verder.

Ik dronk mijn eigen koffie in het café waar ik soms werk. Tussen de eerste en de tweede kop werd ik gebeld door een meisje dat mij wilde laten weten hoe mooi alles was vandaag. Dat vermoedde ik zelf ook al, maar het is fijn om mijn vermoedens bevestigd te zien. Het verhaal waaraan ik schreef viel een beetje tegen, maar ik heb het niet weggegooid. Nu moet ik alleen nog beslissen of ik vanavond naar het theater ga, of thuis verder werk met mijn beste vriend. Als dat mijn grootste zorg is, is vandaag waarschijnlijk echt een mooie dag.

De laatste Chai

“Hier staat een zak”, zei de oude man. “Ja, een zak”, antwoordde zijn vrouw. “Van de Hema, zie? ‘Hema’ staat er op.” “Ja, ik zie het.” Het bleef even stil. Samen keken ze naar de zak. “De vrouw die hier voor ons zat, zal die vergeten zijn”, besloot de man. “Hmm-mm.” De zak kon de mevrouw al niet zoveel meer schelen. Haar echtgenoot daarentegen liet zijn ontdekking niet los: “ik ga die afgeven aan de juffrouw achter de toog.” Geen antwoord. Hij stond recht, nam de zak van de Hema die naast hem lag op, gluurde met dichtgeknepen ogen even naar de inhoud en verdween dan uit het zicht.

(meer…)