Categorie: verleden

You’re a bedtime story. The one that keeps the curtains closed.

Als er geld te verdienen viel met onafgewerke ideeën, zou ik nu al een leven leiden van alcohol, slechte vrouwen en rijstpap met fruitcocktail. Quod non. Omdat ik, net als iedereen, mijn tijd stop in die paar werkjes die misschien ooit nog eens wat zullen opleveren, moet ik regelmatig een idee schrappen waaraan ik al behoorlijk gehecht ben geraakt. Gelukkig heb ik deze site nog als vangnet.

Tijdens mijn studentenjaren heb ik, u weet zelf ook wel hoe dat gaat, op verschillende plaatsen in Leuven de nacht doorgebracht. Over al die plaatsen valt wel een verhaal te vertellen, en dat is precies wat ik wil doen: ik heb tien adressen uitgekozen om een kort stukje over te schrijven. Dat kan een anekdote zijn, één enkele foto, een tekening of misschien zelfs – gruwel –  poweezie.

Ik had al een paar verhaaltjes afgewerkt, maar die stonden op een usb-stick die het net begeven heeft. Die moet ik nog reconstrueren. Eens dat gebeurd is: twaalf weken lang, tien plaatsen, hier onder de titel ‘nachten’. U merkt het wel.

nachten

Het is geen race, of toch niet dat er iemand wint.

A. is nog jong. Ze is mijn jongste vriendinnetje. Ze is zo jong dat ik haar haren wil afscheren om er een elixir van te trekken dat mij het eeuwige leven schenkt. Twee jaar geleden heb ik haar leren kennen in het ziekenhuis van Overpelt. Mijn nummer één beste vriend was onder een auto terechtgekomen en ik heb vijf uur op de trein gezeten om te kijken hoe het met hem ging. A. was er ook. Met vrienden die niet kunnen fietsen heb je geen datingsites meer nodig.

A. heeft een militair en twee teckels en sinds kort ook een huisje in K. Ik ben erg jaloers op jonge mensen die hun lange-termijnplan al helemaal op orde hebben, maar ik weet ook dat ik mijn wacky ways  van zomaar wat aanmodderen nooit zou kunnen missen. Maar goed, vandaag ging ik op bezoek in dat huisje in K.  Ik nam koekjes mee en ook een aardappel, want wat teckels lusten weet ik eigenlijk niet zo goed. A. en ik hebben gepraat over agressieve eenden en herinneringen van de speelplaats en binnen een half jaar vinden we wel weer wat tijd om dat nog eens over te doen.

A. is nog jong. Ze is mijn jongste vriendinnetje. De tijd die we samen delen is zo kort dat we de kans niet krijgen om ouder te worden.

She wants to know when we’re in London next

Nog steeds op zoek naar krantenartikels die een gedicht verbergen, las ik vandaag in NRC Handelsblad dat jongeren maar moeilijk afstand kunnen doen van oude sms-berichten. Toen ik wilde bewijzen dat ik toch echt veel minder sentimenteel ben dan de rest van de kudde, bleek dat alle verjaardagswensen van vier maanden geleden nog in mijn inbox zaten.

Bugger.

Ik herinner mij één bericht dat ik zeker vier jaar lang heb bijgehouden. Het kwam van een meisje en ze bedankte mij voor een zelfgemaakt cd’tje dat ik tijdens de examens in haar brievenbus had gedropt. Een anekdote die ik alleen maar vermeld om Simonis’ mixtape madness te pluggen: ga, lees, klik, ontdek. En stuur mij af en toe een smsje, ik beloof dat ik het zal bijhouden.

Off the rails I was, and off the rails I was happy to stay

Ik hou niet van Spaanse films. Ik kan de personages niet uit elkaar houden en alle vrouwen praten zo schel. Ik hou ook niet van sprookjesfilms, omdat ik het al moeilijk genoeg heb om me in te leven in de echte wereld van elke dag.

Tot zover de theorie. In de praktijk kunnen mijn eigen principes me gestolen worden en krijg ik niet genoeg van films als pakweg Abre los ojos of Big Fish. Meer nog, op de Dag des Oordeels zal ik de Boodschapper wegsturen met de woorden: “laat die mensen maar voorgaan, ik kijk eerst deze twee nog.”

(meer…)

Cynthia wore the prettiest dress

Je was mijn eerste liefde. We waren vier of vijf en gingen later trouwen, al weet ik niet helemaal zeker of dat nog wel doorgaat. Je had een naam die thuishoort in de films van Jean Renoir. Op school zag je me niet staan, maar ik mocht komen spelen tijdens de vakanties. We gaven elkaar kadootjes, waarvan er eentje nu al twintig jaar lang op mijn kamer staat: een klein bronzen beeldje van een krokodil, door je moeder meegebracht uit Afrika.

Je moeder was stewardess, en vroeger nog model geweest. Je vader was Tom Selleck, al heb ik nu ook weer niet zo‘n fantastisch geheugen. Je was het eerste kind dat ik kende met gescheiden ouders. In die dagen kon ik me nog niet voorstellen dat ook mijn eigen ouders later uit elkaar zouden gaan, en dat zelfs jij en ik elkaar zouden kwijtraken. De lagere school kwam sneller dan verwacht, en had zo haar eigen regels: van de ene dag op de andere werden Jongens en Meisjes als India en Pakistan, als rijstpap en doperwtjes, als Saartje Vandendriessche en dictielessen.

(meer…)