Categorie: scene

Afhankelijkheid is het schoonste wat er is

Dit weekend zit ik ingesneeuwd, met deze website als enige vorm van contact met de buitenwereld. Zal ik dan nog maar eens vertellen over het theater dat ik heb gezien? Altijd dat verrekte theater. De volgende opdracht die ik mijzelf opleg, zal draaien rond koekjes en middagdutjes.

Als ik u een tip mag geven omtrent Theater op de middag in de BOZAR: blijf daar weg. Het publiek is er talrijk, maar bestaat alleen uit bejaarden en middelbare schoolkinderen die dit jaar “één toneel moeten kijken voor die van Nederlands”. De voorbode van een uur lang ostentatief gezucht en rinkelende gsm’s. De prachtvrouw op het podium had meer geduld dan ikzelf en bevroor geduldig haar handelingen tot de muziek werd weggedrukt.

(meer…)

Baby Jesus born to rock

Als een jaar alleen bestond uit dingen die je in eindejaarslijstjes kan vermelden, dan zou 2009 een prachtjaar zijn geweest.

  • Boek: jullie denken dat jullie mij kennen, dat ik hier Paul Baeten Gronda of Ivo Victoria ga namedroppen in de hoop dat ik een paar vlokjes van hun credibiliteit kan opvangen met mijn tong. Maar jullie vergissen zich. Het mooiste boek van 2009 was Het land van de grote woordfabriek.
  • Cd: Hombre Lobo? Grace/Wastelands? The Cribs met Johnny Marr? Het is nog nooit zo moeilijk geweest om de eeuwigheidswaarde van muziek in te schatten. Alleen Roosbeef zal hier de volgende jaren nog regelmatig opstaan. Roosbeef wel.
  • Film: een heel jaar lang ging het gelijk op tussen Frost/Nixon en  The Wrestler, maar toen zag ik The boat that rocked op betaaltelevisie in een Franse hotelkamer. Zo kan iedereen het halen, natuurlijk.
  • Theater: dankzij Joke Schauvliege is de keuze nog nooit zo groot geweest als dit jaar, ook al draaiden alle stukken rond hetzelfde onderwerp. MARS! stak er met kop en schouders bovenuit.
  • Concert: mooiste ontdekking: Wolf. Meest onverwachte uitblinker: Maxïmo Park. Voor de geschiedenisboeken: Morrissey. Meeste plezier bij: De Heideroosjes. Buiten categorie: Peter Doherty in Lokeren.
  • Televisie: een overbodige vraag wanneer er een nieuw seizoen van Peep Show is uitgezonden. Alhoewel, die documentaires van Belga Sport waren ook fantastisch. En ik hou niet eens zo van sport.
  • Werk: Het Laatste Uur werd afgevoerd, maar Dievel viste mij op en gaf mij een column. Ik heet nu officieel San F. Yezerskiy en geld stroomt binnen en weer buiten. In 2010 ga ik pas écht mooie dingen maken.
  • Herinnering: A Sunday smile, en Tijs.

Hoe zongen Acda & De Munnik dat? “Dit jaar was zo simpel, lief. Niemand ging er dood, jij kwam.” Acda & De Munnik zijn zeveraars. Wie dit jaar kwam, ging meteen weer weg, en iedereen ging dood. Zoveel mensen stierven er, dat niemand zich in december de voorjaarsdoden nog herinnert. Zoals Martin Bril, die mij misschien niet leren schrijven heeft, maar wel leren kijken.  Ik hoop dat er nog wat te zien valt, waar hij nu ook is.

And maybe it’s time to live

Alle tijd die ik op het openbaar vervoer vergooi, wil ik aan het einde van mijn leven terugkrijgen. Volgens mijn eerste berekeningen zou ik in dat geval nooit kunnen sterven.

Vrijdagavond zat ik op weg naar huis te lezen in Things the grandchildren should know, met The Libertines op de iPod – de twee dingen waar ik deze week het meest van houd. Op exact hetzelfde moment culmineerden zowel hoofdstuk twaalf als lied nummer twaalf in dezelfde twee woorden: een berustend “fuck ‘em”. Het is maar stom toeval dat onze levens regisseert, maar dat toeval is een cineast met oog voor detail.

(meer…)

Voorlopig blijf ik nog jouw zanger

Gisteren is Ramses Shaffy gestorven. In gedachten zat ik weer op mijn bed in de Parkstraat naar Paul De Leeuw te kijken, met het lieve kleine meisje naast me.   Ramses bracht samen met Liesbeth List en Alderliefste die nieuwe versie van Laat me. Hij zong vals maar met overgave, en tijdens de strofen in het Frans zocht hij ongerust de hand van Liesbeth, die zijn enige herkenningspunt was in de chaos van de televisiestudio. De liefde tussen die twee en de overslaande stem zijn mij nog jaren bijgebleven. Of het meisje zich dat nog herinnert, weet ik niet.

Heel even heb ik overwogen om het cursiefje waaraan ik bezig was weg te gooien en iets nieuws te schrijven over die avond, maar omdat de site al vol Ramses Shaffy stond heb ik dat uiteindelijk toch maar niet gedaan.

Een eenvoudige, titelloze observatie dan maar.

How I cherish you, my love

De gebroken liedjesschrijver hield op met hoesten. Terwijl hij de zin “how I cherish you, my love” hernam, zag ik hoe een mooi meisje met grote tanden iets in het oor van haar lief fluisterde. Haar lippen schreven “ik zie u graag” in de lucht en ik vroeg mij af of de tranen mij ook in de ogen zouden zijn gesprongen als zij een lelijk meisje was geweest. Of een mooi meisje met kléine tanden. Of was het dan toch de muziek die mij zo aangreep? Ik ben de eeuwige observator: ik zie het geluk rondom mij, maar ik neem nooit aan de actie deel. Ik notuleer, ik faciliteer in het beste geval. Dat is mijn rol. Ik moet mij daarnaar schikken, of ik dat nu wil of niet.

(meer…)

De boerderij krijgt een spuitje

Nu was ik eindelijk de mannelijkste aller activiteiten aan het uitoefenen, languit in de zetel naar het rugby kijken, toen er iemand mij kwam vertellen dat ik een sinterklaasbrief moet schrijven. Ik maak geen schijn van kans in deze wereld.

In afwachting van de wedstrijd had ik vanmorgen ook al de intrede van Sinterklaas in Antwerpen gezien. De Sint leek op pastoor Daens, Zwarte Piet maakte fouten in zijn rol  en van de Ketnetfiguren die er rondliepen herkende ik niemand. Ik vond het moeilijk om in de juiste stemming te komen.

Een verlanglijstje heb ik ook al niet, omdat ik mijzelf deze week voortdurend heb getrakteerd op kadootjes waarvoor ik eigenlijk het geld niet heb.  Het meest blij ben ik met  Ze willen wel je hond aaien, maar niet met je praten van Roosbeef: de mooiste Nederlandstalige cd sinds god weet hoe lang, met  teksten die ook gedichten zijn.

Maar ik zal een lieve brief schrijven, Sinterklaas. Daarin vraag ik een astronaut en een raket, een kamerjas voor in de winter en dat er onbekende meisjes naar mij glimlachen op straat. Of u mag iets kiezen dat u zelf heel mooi vindt. Maar wat ik echt, écht wil, daar hebt u geen zaken mee.

Let me get my hands on your mammary glands

Vannacht heb ik gedroomd dat ik mijn eigen mond dichtnaaide. Dat deed ik ook nog eens op een heel inefficiënte manier. Daarover later misschien meer.

Eigenlijk wilde ik dit stukje beginnen met een bedankje voor al jullie reacties op Generatie A. Elke comment, sms en anonieme e-mail was even onverwacht als ontroerend als verslavend. En toch kan het niet blijven duren: deze week krijgen jullie opnieuw een tussendoortje over een zinloos en voorspelbaar onderwerp. Ik ben die gekke man op de bus, die tegen je blijft praten omdat hij niet merkt dat je ondertussen muziek aan het luisteren bent.

De Beaumondebeurs.

Over muziek gesproken: de nineties revival waarmee the Man ons nu al twee jaar lang om de oren slaat, is net een stuk draaglijker geworden. Skunk Anansie is terug! Weezer is terug! De Heideroosjes waren al terug! Tijd om te doen wat Bowie al zong op mijn geboortedag. Tijd om mijn rode schoenen aan te trekken en de blues weg te dansen.