Na een halve dag babysitten op twee peuters die schipperden tussen opstandig en hartverscheurend lief – en de daarbijhorende onderdompeling in het universum van Kaatje, waarbinnen de mij vertrouwde wetten van de logica geen enkele vorm van houvast boden – kwam ik volkomen afgepeigerd thuis, niet in staat om nog meer dan vier stappen te verzetten.
Categorie: scene
De morgen schiet op
Het is verleidelijk om dit rampjaar voorzichtig onder de mat te schuiven, maar ik krijg het niet over mijn hart om een traditie die al zeven jaar standhoudt nu plotseling af te breken. Mijn eindejaarslijstje 2014:
- Boek: niets sneller en met meer plezier gelezen dan Your fathers, where are they? And the prophets, do they live forever? van Dave Eggers. (Minpuntjes voor de titel, pluspunten voor de raket op de cover.) Nick Hornby heeft met Funny Girl eindelijk een nieuwe roman en dat op zich is al een dansje waard. Ouder, maar dit jaar pas ontdekt en ronduit fantastisch bevonden: Goliath van Tom Gauld.
- Cd: Ryan Adams is terug en wist mij opnieuw te raken zoals hij dat tien jaar geleden deed. Hetzelfde geldt in mindere mate voor Beck en Conor Oberst. Verder heel blij dat men mij veel te laat nog naar Sugar Man heeft doen luisteren.
- Film: Boyhood, met ruime voorsprong. Meer met het verstand dan met het hart heb ik ook enorm genoten van Iñárritu z’n Birdman.
- Theater: dit jaar heb ik eindelijk Hitler is dood gezien en soms is dat genoeg.
- Concert: met Millencolin en Blink 182 op de Lokerse feesten heb ik mij harder geamuseerd dan ik durf toegeven. Spinvis in de Vooruit heeft mij harder ontroerd dan ik had verwacht.
- Tv/radio: het WK, op zowel tv als radio. Verder natuurlijk vaste waarde Interne Keuken en Iedere Middag Moonsie.
- Werk/persoonlijk: ze zeggen soms dat je, om iets te herstellen, beter eerst al het oude tot op de grond kan afbreken. In dat geval ben ik halfweg. Maar ik heb het gevoel dat ik daarover al alles heb verteld – hier, en hier en ook hier.
Aan de andere kant leerde ik veel nieuwe mensen kennen, of oude mensen beter kennen, en kan ik alleen maar hopen dat zij zullen blijven. Het liefste wat ik heb loopt sinds kort met voorzichtige stapjes door de kamer en zegt “aai, aai” terwijl ze over mijn hoofd streelt en hoe kan je op zo’n moment iets anders denken dan dat het allemaal wel meevalt?
Gimme something good
Geef me iets om naar uit te kijken. Geef me iets stoms. Geef me een halve middag buiten in de laatste zon. Lach. Toon me de tekeningen op je armen na het stilliggen op het gras. Zeg heel lang niets, zeg op het verkeerde moment veel te veel. Praat honderduit. Vertel over de mensen die voorbij komen en wat er mis is met hun hond. Vraag of ik wel luister, betrap me wanneer ik staar naar je handen of naar dat ding dat je doet met je mond.
Net als een mens
De spiegels van de badkamer in het hotel stonden zo opgesteld dat ze elkaar voortdurend reflecteerden – het zag eruit alsof ik in de slotscène van The Lady from Shanghai was terechtgekomen. Ik bekeek mezelf van alle kanten, terwijl ik me probeerde te herinneren hoeveel biertjes ik de vorige nacht had gedronken en waarom ik desondanks toch niet dronken was geraakt.
Ik moest glimlachen toen ik besefte dat ik vierhonderd kilometer had gereden om daarna op de boekvoorstelling van een gemeenschappelijke vriendin de hele avond alleen maar met mijn buren van thuis te praten.
I wonder I do
Het was al donker geworden. Het meisje rookte. Ik lag onderuit gezakt op de passagierszetel en probeerde mezelf wakker te houden, terwijl ik keek naar hoe het tipje van haar sigaret fel oplichtte telkens wanneer ze de as aftikte door het open raam. Op de radio speelde de soundtrack van Searching for Sugar Man. Het meisje zong mee, heel zacht en heel hoog. Ik denk niet dat ze zelf doorhad dat ze dat deed.
Het begon te regenen, eerst een paar druppels, maar al na een paar minuten goot het zo hard dat we de wegmarkeringen of de andere auto’s niet meer konden zien. Er viel zo veel water dat het leek alsof onder ons de wereld gewoon wegspoelde. Alles zag zwart, af en toe gleed de auto onverwacht weg naar links of rechts. De muziek bleef doorspelen en hier, op dit moment, in deze omstandigheden, op deze plaats – helemaal nergens meer – was het het mooiste wat ik ooit had gehoord.
I’ve got the spirit, but lose the feeling
Als er nog maar iemand bestond die wist hoe hij een maatschappijkritische roman moest schrijven, een boek waarin de dystopische gruwel afgemeten en geleidelijk wordt meegegeven in de sfeer en de omgeving en de handelingen – of de beperking daarvan – van de personages, in plaats van in paginalang uitgesmeerde monologen waarin als in een powerpointpresentatie de voor- en nadelen van Het Heersende Systeem op een rijtje worden gezet. Los daarvan duurde het maar een bladzijde of dertig voor ik De Cirkel van Dave Eggers moest wegleggen, compleet gestresseerd door de dwang die de sociale media toen al uitoefenden op het hoofdpersonage – waarschijnlijk omdat die dwang daar, zo vroeg in het verhaal, nog volledig herkenbaar aanvoelde.
There’s just one lonely present
Een verplichte pauze is geen excuus om met tradities te breken, hoe vervelend die tradities ook mogen zijn. Hier is mijn eindejaarslijstje voor het jaar des Heeren 2013:
- Boek: blij met Straus Park van PB Gronda, zowel om wat het beloofde als om hoe het afliep. Blij met mijn beslissing om vanaf nu nooit meer Lanoye te lezen. Blij met dat boek dat zijn beste tot nu toe had moeten zijn, niet zijn beste voorgoed.
- Cd: de nieuwste en hardste van De Jeugd. Trouble will find me. Racine Carrée, perfect op dat ene botsautonummer na. Ach, uiteindelijk heb ik toch nog het vaakst geluisterd naar die nieuwe cd met oude nummers van Tindersticks.
- Film: door niets méér omver geblazen dan door Beasts of the southern wild, al had ik die volgens de regels in 2012 moeten kijken.
- Theater: het weinige dat ik heb gezien, heeft mij zo erg teleurgesteld of verveeld dat ik al vroeg in het jaar besloot om mijn theaterbudget aan voetbal te spenderen – en ook dat stelde meestal niet veel voor. Voor 2014: raak mij, iémand!
- Concert: het feest bij Jools Holland in Het Depot, de tranen bij The National in het Koninklijk Circus.
- Tv/radio: het is goed dat een programma als De Ideale Wereld bestaat. Aan de andere kant van het spectrum: management killed the radio star.
- Werk: het was het jaar waarin ik een prijs won zonder iets van belang te hebben geschreven, waardoor ik nooit het gevoel kreeg dat ik die prijs echt verdiende. Het was het jaar waarin ik helemaal op het einde dan toch nog brak.
- Persoonlijk: in 2013 werd ik dertig, en het memorabele feest dat ik naar aanleiding daarvan wilde geven, heeft ervoor gezorgd dat ik de rest van het jaar niet meer buiten durfde.
Ik hielp al mijn vrienden verhuizen, en zij mij, en iedereen vertelde dat dat niet betekende dat er nu iets kapot zou gaan, het werd alleen ánders, maar dat is typisch zoiets wat mensen zeggen vlak voor er iets kapot gaat.
Alles mag kapot gaan en ik zal het verdragen, want het allermooiste kwam mijn wereld in.