Ik ben ook jong en viriel! Ik moet niet onderdoen voor jullie jongelui die weer en wind trotseren op Rock Werchter! Ik hou ook van de zomerse avondlucht en van modder aan mijn schoenen! Alleen krijg ik niet de kans om dat te bewijzen: Herman Schueremans heeft me een flink pak geld beloofd op voorwaarde dat ik me niet meer binnen een straal van 300 meter rond The Kooks begeef. Mijn verveeld gegeeuw zou hun liedjes teveel overstemmen. Ach, met het Openluchttheater Rivierenhof heb ik een perfect alternatief voor de Pyramid Marquee. Death Cab For Cutie, y’all!
Categorie: scene
Revolutie zonder tegenstanders
Bewegen is de beste remedie tegen depressies, zegt men wel eens. Load of bollocks, zegt San F. even vaak. Twaalf weken en tweehonderd kilometer draven geleden voelde ik mij nog gewoon een beetje kut, nu voel ik mij kut én moe in de beentjes. Maar goed, boo hoo, over tot de orde van de dag.
Afrekeningshit Johnny Berlin heeft een eigen promoteam. Door historisch toeval is dat een promoteam waar ik erg veel van houd, en zo komt het dat ik onder lichte dwang bij een of ander meisje op schoot naar het debuut van deze Truiense Timmen Vanhamel mocht luisteren.
Lichte dwang of niet, op een recensie van mij zit niemand te wachten, Johnny zelf nog niet in het minst. Wel heb ik bij de hardere nummers een paar leuke dingen gehoord en vindt u mij deze zomer dan ook terug op een optreden, op zoek naar een beter oordeel. Als ik daarbij een das zou dragen, betekent dat niet dat ik een groupie ben, alleen dat ik nog maar eens een weekend vergooi.
Ziezo. Wanneer die Berliner binnenkort bescheiden succes oogsten, kan ik zeggen dat ik hen geplugd heb toen ze nog maar vers van het IFS afkwamen. Wanneer ik binnenkort hetzelfde doe, kunnen zij dan weer zeggen dat SFY over hen heeft geschreven toen hij nog een cultfiguur was. Iedereen wint. Het is een klein land en we moeten elkaar helpen.
Will I see you give more than I can take?
Sinds dit weekend weet San F. Yezerskiy hoe meisjes zich voelen. De enige broek die hij ooit heeft gewild, bestaat niet in zijn maat. Maar goed, ik ben Rufus Wainwright niet, ik raak er wel overheen. Meer nog: nog geen tien minuten na de ontgoocheling stond ik al met mijn kledingbudget te zwaaien in de muziekwinkel, en omdat het een hele tijd geleden is dat ik nog aankooptips heb gegeven, volgt hier een overzicht van de oogst. Wat kan u zoal blindelings in huis halen?
Betty said she prayed today for the sky to blow away
Ik was bijna klaar met een heel artikel over mijn kleine nieuwe iPod, over mp3-spelers waar veel te veel muziek op past, hoe diezelfde muziek daardoor al haar waarde verliest en hoe leuk het niet zou zijn om nog eens te kunnen uitkijken naar een nieuwe cd. Daarna had ik nog iets over Nick Drake, Morrissey en Lou Reed en zou ik afsluiten met een gevatte grap of twee waarvan we allemaal denken van “goh, was ík daar maar opgekomen”.
Jammer genoeg ben ik ergens onderweg ook zelf alle interesse kwijtgeraakt. Ik ga een beetje muziek luisteren.
“You’re a few years overdue.
I spent them waiting here for you.”
Woordspelingen zijn de laagste vorm van humor
…en dat is precies de reden waarom jullie zelf een titel mogen bedenken voor dit artikel. Suggesties gaan in de richting van iets met steentjes, iets met Clouseau of, waarom ook niet, iets met het schaamteloos doodschieten van mussen. Terwijl jullie daarmee bezig zijn, zorg ik voor enkele impressies bij de slotdag van het Dominofestival 2008. Muziek voor kieskeurige mensen, in ’s lands mooiste zaal.
Pulitzer
When she said: “Don’t waste your words,
they’re just lies”, I cried she was deaf.
And she worked on my face until breaking my eyes,
then said: “What else you got left?”
It was then that I got up to leave, but she said: “Don’t forget.
Everybody must give something back for something they get.”
Het werd verdorie tijd. Proficiat, mijnheer Zimmerman.
Heaven ain’t close in a place like this
Mensen vroegen mij of ik niet overdressed was voor de gelegenheid. Ik baande mezelf een weg door de emokindjes en hun ouders en nog voor iemand een noot had gespeeld, was het duidelijk dat ik hier niet echt thuishoorde. “Hier” was Bunkerrock, een avondje voor en door de verschillende groepjes die repeteren in het hok achter het Overpeltse cultuurcentrum Palethe.