Categorie: scene

“Do you like U.K. hip-hop?”, vroeg Scroobius Pip. De uitgedunde menigte joelde bevestigend. “Well, you shouldn’t”, beet Pip terug, “because it’s crap.” Daarmee vatte hij zijn muziek beter samen dan ik dat zou kunnen: Scroobius Pip houdt niet van platgetreden paden, hij is een spoken word artist die jammer genoeg zoveel gevoel heeft voor rijm en ritme dat hij wel hip-hop moét maken. Gelukkig heeft hij aan Dan Le Sac een hofleverancier met precies dezelfde instelling. “Dan is not a jukebox”, staat er op zijn t-shirt. Dan Le Sac maakt beats, Jim, maar niet zoals we die kennen.

(meer…)

Nu Vlaanderen zich op een zucht van de onafhankelijkheid bevindt en zijn getrouwen de dienst uitmaken in de regering, leek het mij geen slecht idee om mezelf een avond te verdiepen in deze regio en haar curieuze gebruiken. Als duwtje in de rug hierbij voorzag de Stad Leuven vrijdag in een editie van Beleuvenissen met uitsluitend zangers en groepjes van eigen Boden. Ik bekeek het programma, ik wikte en ik woog, ik bevond het te licht. Vol goede bedoelingen besloot ik toch een set van Buurman mee te pikken, want twee verrassende radiohitjes op rij, daar moet toch meer achter zitten dan toeval alleen?

(meer…)

Die Michael heeft het nogal eens voor elkaar. Achttien minuten in het drukst bekeken journaal, een live verbinding met Greet De Keyser in Washington (op nauwelijks 4200 kilometer van de feiten), André Vermeulen in de studio en twéé verschillende compilaties van archiefbeelden. Ik noteer voor later: als ik de mensen nog eens iets liefs over mij wil horen zeggen, is doodgaan de beste manier. Ik vul aan met: als ik dat verschrikkelijke Thriller vandaag nog één keer hoor, rag ik een breinaald door beide trommelvliezen. En toch, toch ben ik vandaag op een vreemde manier met Kapitein EO verbonden.

(meer…)

Dit was het plan: we zouden heel casual de zoo binnenwandelen, die kleine mediageile slurf een knabbeltje voeren en hem meelokken naar het gebouw ernaast, waar hij tussen ons in mocht zitten tijdens het optreden. Zodra wij zijn vertrouwen hadden gewonnen, zouden wij hem neerknuppelen, de koffer ingooien en op de terugrit de keuze maken tussen losgeld of barbecue. Blijkt dat er in de zoo ook nachtwakers werken. Dan maar enkel Morrissey. Ik heb er  verdorie tien jaar op gewacht.

Al van bij het binnenkomen draait alles rond één man en één man alleen. Een onbekende zangeres covert I’m throwing my arms around Paris op de piano. Even later schalt Sparks’ Lighten up, Morrissey door de boxen. Alleen Morrissey kan met zoiets wegkomen.

(meer…)

Het irritante meisje aan de tafel naast ons in het pizzarestaurant vertelde dat ze net terugkwam van tien dagen Mexico. We zaten zo dicht bij elkaar dat het bijna niet anders kan of Geert en ikzelf sterven binnenkort een gewisse dood. Vóór wij ten onder gaan, eisen wij nog een paar uurtjes mooie muziek. Of toch tenminste wat gesubsidieerde rommel uitgekozen door Rudy Trouvé. Vier Vrijdagen van Braakland/Zhebilding, in de Molens van Orshoven.

(meer…)