Ieder jaar opnieuw verontschuldig ik mij voor dit traditionele eindejaarslijstje, maar als het mij noch spijt, noch ik van plan ben om mijn gedrag te veranderen, kan ik daar maar beter mee ophouden. Bovendien is het volgens de dokter belangrijk om dingen af te sluiten:
Categorie: kater
Trein
De jongen tegenover mij keek vreemd op toen ik mijn treinkaartje begon te scheuren – eerst in twee, maar al snel ook in vier en acht en zestien stukken – om de bladzijden bij te houden in het boek dat ik aan het lezen was, omdat zo veel passages rechtstreeks over mij leken te gaan, al snap ik natuurlijk wel dat dat niet écht zo was. Toen we het station binnenreden, keek ik naar de weerspiegeling van het voorbijglijdende perron in het glas van de deur en verloor mijn evenwicht, omdat wat ik zag niet overeenkwam met wat mijn lichaam voelde, ook al was ik mij op elk moment bewust van het bedrog dat speelde in mijn hoofd.
You look like rain
Na een halve dag babysitten op twee peuters die schipperden tussen opstandig en hartverscheurend lief – en de daarbijhorende onderdompeling in het universum van Kaatje, waarbinnen de mij vertrouwde wetten van de logica geen enkele vorm van houvast boden – kwam ik volkomen afgepeigerd thuis, niet in staat om nog meer dan vier stappen te verzetten.
Oscar
Zondagavond keerde ik terug naar een half huis. Deze keer had ik nochtans mijn best gedaan – deze keer zou het voor altijd. Ik probeerde zo goed als ik kon de rommel te negeren die de verhuizers hadden achtergelaten. Ik bestelde Indisch eten, keek naar het voetbal en ging daarna naar bed met de deur van de slaapkamer op een kier, zodat ten minste de kat nog naar binnen kon.
Wachten tot je landt (3)
(maart 2014)
Ik nam een afslag te vroeg, waardoor ik gedwongen werd een binnenweg te nemen via een drietal kleine dorpen, die door dezelfde hoofdweg met elkaar waren verbonden. Vlak voor het binnenrijden van het tweede dorp moest ik aan de kant gaan staan voor een rij praalwagens onderweg naar een carnavalsstoet. Drie tractoren trokken elk een oplegger, versierd met groteske koppen van plaatselijke beroemdheden die ik niet herkende.
Lionel
Het klinkt zo vergezocht, zo speciaal bedacht voor deze plek dat ik het aanvankelijk zélf niet eens kon geloven, maar toen ik vanavond in Brussel de hoek omsloeg op weg naar het station om nog op tijd thuis te geraken voor het voetbal, stond ik daar opnieuw oog in oog met Lionel.
Vlees
Ik lijd aan een ziekte die mij ertoe dwingt om het grootste gedeelte van mijn tijd in mijn eigen hoofd door te brengen. Ik slik medicatie die mijn meest primaire driften verstoort en sommige ervan zelfs helemaal uitschakelt. Het kost mij dikwijls de grootste moeite om mezelf eraan te herinneren dat een mens méér is dan wat hij denkt of wat hij tegen zichzelf roept wanneer niemand anders het horen kan.
Aan dit alles dacht ik toen ik in het SMAK langs de sculpturen van Berlinde De Bruyckere liep. Ik keek naar verwrongen lichamen die niet klopten – net menselijk genoeg om ze een persoonlijkheid toe te schrijven, net te veel louter vlees om dat bijzonder ongemakkelijk te laten voelen.
Vlees en geweien en hout brachten mij na maanden terug naar de wereld die er vóór het nadenken was. Ik begreep opnieuw hoe tastbaar en hoe kwetsbaar wij allen zijn. (In een donkere kamer zag ik een magere naakte vrouw, helemaal alleen. Ze stond voorovergebogen met haar haren in haar handen. Zij is de enige bij wie ik dacht dat de pijn van binnenuit kwam. Pas achteraf besefte ik met een schok dat dat alleen zo leek, omdat ze haar gezicht verborgen hield.)
Sneller dan ik zelf wilde haastte ik mij naar buiten – het beklemmende gevoel werd te groot. Ik liep de trappen af, ik haalde adem. Ik moest dringend naar het station nu, maar ik bleef gewoon staan. De zon kwam van achter de wolken door. Ik voelde mij weer vlees. Heel even voelde ik mij weer vlees.
