Bij iedere geslaagde verjaardag hoort een etentje en een film. Dit jaar viel de keuze op pizza en The Good Shepherd, respectievelijk ooit wel eens gegeten en geregisseerd door Robert De Niro. Voor een uitgebreide bespreking bestaan er betere plaatsen dan deze blog, dus beperk ik me hier tot een kort “The Good Shepherd is een enórm sterke film”.
De recensie op Cutting Edge – nochtans een mooie website vol kwalitatief hoogstaande artikels over cultuur en media – spreekt mij daar overigens in tegen. Ook enkele trutten in het publiek hadden maar weinig zin in een film waarbij je de hele tijd moet opletten en begonnen dan maar een beetje lawaai te maken en hun vriendinnetjes op te bellen. Noem me gerust elitair, maar dit was mijn laatste keer Kinepolis.
Vóór de film kreeg ik trouwens een aantal verontrustende trailers te zien: binnenkort krijgen we een nieuwe film over Truman Capote, terwijl er nauwelijks een jaar geleden al een meesterwerkje met identiek hetzelfde verhaal is uitgekomen, en Al Pacino heeft zich laten strikken voor Ocean’s Thirteen. Dat belooft.
Nu is het nacht en kijk ik, licht gedwongen door mijn vorige post, naar All the President’s Men terwijl mevrouw Bynzyin ligt te slapen. Het zijn goede tijden.
