Categorie: feest

My angel put the devil in me

Er is niets wat ik grappiger vind dan een gênante sociale situatie, zelfs niet wanneer ik daar zelf het middelpunt van ben. Daarom kon ik wel door de grond zakken van geluk toen de beloftevolle jonge dichter Geert Simonis mij gisteren in de Muntstraat zag zitten op een bedrijfsetentje, het restaurant binnenkwam, mij een hand gaf en het hele gezelschap nog een prettige avond wenste. De vier seconden stilte die hij achterliet waren kouder dan de avond zelf.

Hoe die avond verder verliep is niet helemaal tot mij doorgedrongen, maar aan het einde won ik een kwis, ergens in een kleine turnzaal met afgebladderde groene verf aan de muren. Ik ben niet zo nuttig in een kwisploeg, omdat ik snel afgeleid ben en alleen maar weet wat iemand anders ook weet – of niet het gezag heb om een fout antwoord te overrulen.

Maar in een team is iedereen even belangrijk, dus won ook ik een kwis. Buiten in de sneeuw werd ik achterna gelopen door het meisje dat op de trein in slaap viel na Adam Green. Omdat mijn hoofd kortsluit wanneer ik mensen tegenkom in een omgeving waar ik hen niet verwacht – voor dit meisje: overal behalve het theater of het stadspark – was ik te verrast om een normaal gesprek te voeren. Ik gaf haar dan maar de koekjes die ik net had gewonnen. De fles wijn hield ik zelf.

I just got in from the Isle of Skye

Het was zondag. Omdat zondag ook voor Rudy Trouvé een rustdag is, stond de bard langzaam op, schreef hij maar vijf liedjes in plaats van twaalf, tekende enkele platenhoezen, richtte twee groepjes op en laadde eigenhandig al het materiaal in het busje dat hem die avond naar Jazz op Zondag zou voeren. Daar aangekomen veranderde hij het STUKcafé in The Factory. Zes mensen improviseerden liedjes, iemand anders stond tegen een pilaar een schilderij te maken en koffie en Duvel werden in gargantueske hoeveelheden door elkaar gedronken. De vorige keer kon iH8 Camera mij niet overtuigen, maar nu slikte ik alles. Dit was jazz zonder teugels, dit was rock zonder regels, dit was dansen zonder ooit moe te worden.

“You’re a sweet little thing. You make my heart dangle, you make my heart sing.”

Een dag eerder won de heerlijke Lotte Dodion op datzelfde podium een wedstrijd die zij alleen verdiende te winnen. Tijdens de pauze praatte ik met de dichter die de jury voorzat. Hij herschikte mijn prioriteiten zoals hij dat doorgaans alleen met woorden doet. Mijn enige bezwaar verzweeg ik hem.

Het werd maandag. Twee volledig nuchtere nighthawks probeerden mij ervan te overtuigen dat een paar operatief aangebrachte vleugels de beste keuze zou zijn voor mijn carrière en privéleven. Wij praatten, schreven, lachten en tekenden een mooie nacht bij elkaar. Ik ben dit weekend onder de mensen gekomen. Dat is niet helemaal mijn stijl, maar mijn stijl ben ik stilaan beu.

Like really evil coffee

Vroeger was het een avond die legendarisch moest worden. Waar maanden over werd nagedacht, want elk voorstel was te gewoon, te doorhetjaars. Hoe groter de teleurstelling de volgende dag, hoe straffer de verhalen die toch werden verteld.

De voorbije avond verschilde niet zo gek veel van de avonden ervoor, behalve dat ik nog eens te veel dronk om nog met de auto naar huis te mogen. Ik bracht de nacht door op een sofa en werd om het uur gewekt door een telefoon met Kings of Leon-ringtone of schreeuwende mensen op straat.

In een van die korte stukjes slaap droomde ik dat wij samen heel gewone dingen deden, zoals een donsdeken in een hoes proppen zodat we daarna samen in een écht bed konden slapen.

Ik werd wakker voor het zover was, reed naar huis en zag minstens drie lege champagneflessen in mijn voortuin liggen. Restanten van een avond waarover héél straffe verhalen zullen worden verteld. Ergens begin maart zal de conciërge die flessen opruimen.

Terwijl ze zong over vrij zijn, ooit.

Schrijf maar eens een kerstboodschap, stelden ze voor. Alsof ik de juiste persoon ben om woorden van hoop te spreken terwijl de wereld in brand staat. Hoe de koning het voor elkaar krijgt, is mij een raadsel. Misschien leest de koning geen kranten. Misschien luistert de koning elke dag naar Siska Schoeters.

Doembeelden.

Ik heb mij een beetje laten gaan en dat spijt me. Om het goed te maken wordt dit mijn laatste column vóór Driekoningen. Dat betekent niet dat ik het de komende weken gezellig maak, wel dat ik al mijn tijd in iets groters zal stoppen. Daarover later meer. Ik zal u niet teleurstellen, behalve door u niet graag genoeg te zien.

De boerderij krijgt een spuitje

Nu was ik eindelijk de mannelijkste aller activiteiten aan het uitoefenen, languit in de zetel naar het rugby kijken, toen er iemand mij kwam vertellen dat ik een sinterklaasbrief moet schrijven. Ik maak geen schijn van kans in deze wereld.

In afwachting van de wedstrijd had ik vanmorgen ook al de intrede van Sinterklaas in Antwerpen gezien. De Sint leek op pastoor Daens, Zwarte Piet maakte fouten in zijn rol  en van de Ketnetfiguren die er rondliepen herkende ik niemand. Ik vond het moeilijk om in de juiste stemming te komen.

Een verlanglijstje heb ik ook al niet, omdat ik mijzelf deze week voortdurend heb getrakteerd op kadootjes waarvoor ik eigenlijk het geld niet heb.  Het meest blij ben ik met  Ze willen wel je hond aaien, maar niet met je praten van Roosbeef: de mooiste Nederlandstalige cd sinds god weet hoe lang, met  teksten die ook gedichten zijn.

Maar ik zal een lieve brief schrijven, Sinterklaas. Daarin vraag ik een astronaut en een raket, een kamerjas voor in de winter en dat er onbekende meisjes naar mij glimlachen op straat. Of u mag iets kiezen dat u zelf heel mooi vindt. Maar wat ik echt, écht wil, daar hebt u geen zaken mee.

I’m a messed up baby, I’m the Berlin Wall tonight

Raad eens waar Google je naartoe stuurt als je de zoekterm “iedereen is tegen mij” ingeeft? Precies: zonder omwegen hierheen. Het zou mij trouwens niet verbazen als dat nog echt het geval was ook. Deze week ben ik tot tweemaal toe heel Leuven afgelopen op zoek naar jong talent, en tot tweemaal toe heeft het jonge talent mij in het gezicht gespuwd. Het jonge talent weet dat ik niet graag een negatieve recensie schrijf en het heeft daarvan geprofiteerd.

(meer…)

Partylighthouder takken

Gisteren zag ik een koppel lopen. Zij bepaalde het tempo, hij droeg een doos met daarin een ‘partylighthouder takken’. Het duurde even voor ik doorhad dat dat de naam was voor een boom waarin je theelichtjes kan zetten. Een beetje zoals deze, maar dan lelijker:

Als ik ooit een partylighthouder takken koop om mijn feestjes op te leuken, stampen jullie mij dan alsjeblief in elkaar tot ik niet meer beweeg?