Doorgaans volg ik het voetbalnieuws met hetzelfde enthousiasme als een vijftienjarig meisje een les zedenleer. Ik weet wat alle woorden betekenen, maar ze dringen niet tot mij door. Ik zit met mijn rug naar het bord en speel ongeïnteresseerd met mijn gsm. Zo is de begintune van Sportweekend iedere zondagavond mijn cue om te gaan afwassen – alles liever dan een half uur lang te moeten luisteren naar welke trainer er nu weer is ontslagen omdat hij het bestond twee wedstrijden op rij te verliezen.
Categorie: werk
It’s never too late to enjoy dumb entertainment
Ik hoorde mensen zeggen dat ze het afschuwelijk vonden, en walgelijk. Dat waren nochtans mooie en verstandige mensen. Ik hoorde anderen, minstens even mooi en verstandig, beweren dat het dapper was, heldhaftig zelfs. Toen ook de Washington Post, doorgaans enkel gelezen door mooie en verstandige mensen, er aandacht aan begon te besteden, vond ik het welletjes geweest. Waarom verliest iedereen zich altijd in de details?
Maybe that’s why songs get sung
(Het is voor het eerst in vier jaar dat ik hier een clipje rechtstreeks van YouTube overneem. Terecht, blijkbaar, want het staat behoorlijk debiel.)
Met Kerst vertelde ik over het halve boek dat ik deze zomer heb weggegooid, nadat ik erachter kwam dat iemand anders een heel gelijkaardig verhaal al veel beter had uitgewerkt. Nu het opnieuw wat rustiger is geworden, ben ik klaar om te herbeginnen met iets nieuws, mede dankzij dit lied van Ben Folds en Nick Hornby. Het zal nog niet zijn voor morgen of voor volgend jaar, maar hiermee hebben jullie al een idee van de sfeer.
Dog days are over
Het voelt echt als winter nu, niet door de sneeuw, maar door het kraampje van Amnesty International dat ik trede voor trede zie verschijnen wanneer ik de trappen van Brussel Centraal oploop. Het is december, de maand waarin wij iets meer met elkaar inzitten dan gewoonlijk, en een oude mevrouw verkoopt de kaarsen met prikkeldraadtekening die ik nog ken van vroeger.
De grens vervaagt steeds meer tussen wat ik op deredactie schrijf en wat ik hier zou vertellen. Dat is nu ook niet bedoeling. Ik kom terug, gauw.
Elk gedicht heeft een achtervolgingsscène nodig
Donderdagmiddag liep ik in Gent door de Veldstraat, waar op de grond een oude vrouw zat te bedelen. Ik probeerde haar zo beleefd mogelijk te negeren, want in Gent zitten overál vrouwen te bedelen en ik ken geen betere manier om daarmee om te gaan.
Movie fantasies ignite our love
De buik van mijn thuisstad is opengebroken. Het Leuvense Fochplein wordt heraangelegd en waar vroeger mottige bloembakken stonden en volgend jaar een fietsenstalling zal komen, zijn archeologen nu volop middeleeuwse kelders aan het blootleggen. Dit weekend stond ik aan de dranghekken rond de site te luisteren naar mijn vriendin, die zich samen met een wildvreemde oude man verbaasde over de antieke tegelvloeren die daar zo lang onder het wegdek verborgen hadden gelegen.
I can see why you prefer Solomon to Art
In de warme nazomer van 2004 bracht ik met mijn studentenvereniging een weekend in Noord-Limburg door. Ik speelde er kennismakingsspelletjes met achttienjarigen en had geen enkele aandacht voor de wereld buiten het kampeerterrein, tot ik een sms kreeg van de jongen die later mijn huisgenoot zou worden. “Dré is dood, man.” Ik schrok.
De Morgen heeft haar in memoriam voor Solomon Burke quasi volledig gekopieerd uit Wikipedia. Ik vond dat de man een mooier eerbetoon verdiende. Mijn bedoelingen waren goed, maar uiteindelijk heeft de meest hectische middag van het jaar een niet meer dan middelmatig stuk opgeleverd.