Categorie: werk
I don’t stand a ghost of a chance
Een jaar geleden was ik in Moskou. Ik zag daar de metrostations en hoe prachtig die versierd zijn. Onder het Revolutieplein staan er schilderijen op de muren en bronzen beelden, van een bolsjewiek en zijn hond, bijvoorbeeld. De reizigers geloven dat het geluk brengt om die beelden aan te raken en omdat er elke dag zo massaal veel volk passeert, zijn de snuit en de poten van de hond helemaal afgesleten door de aandacht. Negenendertig mensen hebben maandag geen geluk gekregen.
In Brussel worden er ook aanslagen gepleegd, maar op kleinere schaal – één tegen één. Sommige daarvan gebeuren praktisch onder mijn raam.
Ik denk daar even aan en daarna gaat de dag gewoon verder.
Ik wil een column over je schrijven
Tradities geven niets om het moment zelf. Zij gebruiken het moment alleen maar als excuus om te mogen terugdenken aan het jaar ervoor, en hoe leuk het toen was om te mogen terugdenken aan het jaar dáárvoor.
De première van het Politikatoneel gaf mij een excuus om te mogen terugdenken aan Salomé en D., zelfs al werd er nu Over Eva gespeeld. All About Eve is geen film van Billy Wilder, maar desondanks een enorm leuke film. Deze bewerking leende er vooral de humor en de razendsnelle dialogen uit, die de acteurs met wisselend succes afvuurden. Er waren meisjes die de show stalen, dat waren dezelfde meisjes als vroeger, en er waren jongens die verdacht overtuigend een wanker konden neerzetten.
Tiny tears make up an ocean
Twee weken geleden heeft Stuart Staples een optreden van Tindersticks stilgelegd omdat het publiek zijn kop niet wilde houden. Ik bewonder dat. Ik zou dat ook bewonderen als ik zelf in de zaal stond en een voor mij veel te duur ticket had gekocht. Een stukje van die bewondering zit in:
Ik heb Tindersticks waarschijnlijk leren kennen in de tijd dat ik nog ergens bij hoorde, toen ik nog een studentenkring en een fakbar had. Eén keer per jaar was het daar Duistere Zondag. Dan draaide Michel de plaatjes en ik schonk het bier, vooral omdat ik op die manier zeker niets van de muziek zou missen. Er zat nooit veel volk maar dat vonden wij niet erg, dat paste wel, en af en toe kwam er een flurk vragen of er niets vrolijkers op mocht. Daar lachten wij dan eens smakelijk mee. Tegen een uur of drie zette ik de krukken ondersteboven op de toog en dweilde ik schraal bier en glasscherven en sigarettenpeuken weg. Dat waren schone avonden, jongen, maar krijg zoiets maar eens uitgelegd.
Mensen vragen de raarste dingen
I.
Een meisje wiegt zo lascief met haar heupen dat het lijkt alsof ze daardoor zichzelf kan bevruchten. Van haar zelfzekerheid krijg ik het benauwd.
II.
De man die als twee druppels water op Michel Follet lijkt, is Michel Follet niet. Dat hoef ik niet te vragen, dat zegt hij er zelf gewoon bij.
III.
Ik zit bij Annie. Annie is bijna 60 en woont in Ekeren. Ze praat over de zon die schijnt en zegt: “het leven ziet er plots heel anders uit”.
IV.
Op de trein doet een doof koppeltje lief tegen elkaar in gebarentaal. Ik begrijp er niets van, maar ik weet wat ze zeggen.
I’ll meet you there, by the old newsstand
Een week lang is hier niets gebeurd. Dat heeft leuke en minder leuke redenen. Ik beperk mij tot de leuke.
Ik heb een populair medium gekaapt. Ik heb een bizar e-mailinterview gegeven en geleerd hoe ik over mijzelf moet praten. Ik ben met verlof gestuurd door deredactie.be, zodat er woensdag geen column zal zijn.
Een verhaal van mij verschijnt vandaag in een obscuur Leuvens studentenblad. Het heet Taal met alleen jouw naam en misschien zet ik het hier ook nog wel online, ooit. Voorlopig moeten jullie zelf op zoek. Vraag een beetje rond.
Tot slot wil ik dat Ilja Leonard Pfeijffer ook voor mij een lied schrijft.
We doen alles uit ons hoofd
Tja, waarover kan je het zoal hebben in een week als deze? Vier onderwerpen heb ik weggegooid, het ene nog ondraaglijker licht dan het andere. Dan maar een oud stukje herwerkt, ook al had ik mezelf voorgenomen om dat nooit te doen. Laat dit een uitzondering zijn. Omdat het mijn week niet is, omdat ik niet heb kunnen slapen. Omdat er toch niemand dat gelezen heeft, toen.
Laatst was er nog zo’n reportage. Een man had vijf jaar lang in zijn tuin gebouwd aan de prachtigste boot die je ooit hebt gezien. Tweeduizend werkuren voor het schilderen alleen. Zijn plan was om met die boot de wereld rond te varen, alleen had hij tijdens het bouwen een vrouw leren kennen. Een vrouw die niet van de zee houdt en dus op het dek foto’s liep te maken om de boot op het internet te koop te zetten. “Het is niet anders”, zei de man. Hij had de blik van iemand die niet graag keuzes maakt.